La Corbusier - wiersz

Otwarta

Betonowa przestrzeń

Cisza i słońce

I trawa co się przeciska

Mała dziewczynka skacze

I słucha odgłosu

Rzucanych kamieni

Wielkie kąty proste

Niezamierzone krzywizny

Szarej twardej bryły

Buduje tam dom

Palcami porusza jak lalką

W zaułkach cementu

Zabawki szukają schronienia

Wczoraj  ważne i święte

Dzisiaj pustka tam śpiewa