na łasce nicości - wiersz

wicher palcami przeczesał włosy
od rana jakoś dziwnie i mgliście
humor też zdołał gdzieś sie rozproszyć
w chłodzie i klony zrzucają liście

nie dziw się zatem że tracę barwy
myśli się ścielą tuż pod stopami
takie niewielkie prywatne skargi
niemalowane akwarelami

spisane dają inne spojrzenie
punkt zaczepienia by wzbić się w górę
gdy mają lotność to po problemie
gorzej gdy żalu trzyma hamulec