Nanami* i jej siedem mórz - wiersz

Siedem mórz w Polsce zwiedziła

Krajów poznała co niemiara

Na wrzeciono nawlokła korale

A do butów przywiązała dzwonki.

Truciznę wylała na niejednego węża

Co to egoizmem się chwalił nad zapał

Spływał potem wodą ze śliną zmieszaną

I jadem zatruwał inne dziewczęta.

Czerw sie nawet kiedyś przypałętał

Opowiadać próbował baśnie i kłamstwa

Wspomnienia i Serce (te najważniejsze)

Zbić usiłował swoimi sztuczkami

Lecz płonne nadzieje dla głupiej dziewuchy

Co go posłucha i pozwoli uwieść

Nagminnie powtarzające się dźwięki

Przedłużonego kilometrami ego pańskiego.

Wilk morski jej opowiadał o pewnym poecie

Co to z krain niedościgłych obecnie

Miewa się całkiem nieźle... Wśród piany

I wspomnień niestety całkiem zapomniany

Między niuansami własnego nadprzyrostu ego -

Ego - ego - ego - Złudne dobre złego

Początki starego porządku wszechświata

Utopione w starej butli rumu gdzieś na morzu

Na tym siódmym - tutaj w Polsce.

Nanami - bo tak jej imię brzmiało

Złapała za rumu butelkę

Rzuciła w nią całe swoje ego

I za burtę wyrzuciła

By nauczyć zło dobrego.

_______________________________________________________

Nanami* - Pragnę tylko zaznaczyć, że imię to wywodzi się z j. japońskiego i oznacza "kobietę, która przebyła siedem mórz" - przyp. tłum.