nietoperz - wiersz

Wiszę, nogami do góry i udaje, że nietoperz potrafi

wzbić się na najwyższe wyżyny - bezsenności.

Oczy, otwieram powoli, żeby z powiek nie zrzucić

ciężaru, który przeważnie spada prosto na odcisk.

Zwisam i bolą mnie już nogi, krew do mózgu nie dochodzi

zaczynam krążyć wokół własnej osi.

Powoli, przestają działać wszystkie kardiografy

które były ilustracją nadziei, że jeszcze przyjdą

lepsze czasy. Wzrok krzyżuje wszystkie plany

i nie dopatrzył się, że odjechał już ostatni pociąg

który zmierzał do światełka w tunelu, już niedługo

rozpęta się jakieś piekło i poszerzy chlew

więc muszę uczyć się od nowa rozkładu jazdy

własnego sumienia, żeby wiedzieć jak daleko mogę się posunąć

a jak blisko jeszcze jestem

na tej stacji