„Wybrakowana” - wiersz
Duszę się – pełna żalu, bólu i złości, gorejąca w morzu rozpaczy – pełnym niewiadomych, wątpliwości, cieni, które niosą ciemność. Wybrakowana, gnijąca od środka… Jałowa niczym pustynia, pełna ziaren niespełnionej rzeczywistości, niewysłowionych marzeń. Pragnąca uciec, ale dokąd? Jaki mam wybór? Pogodzić się? Przestać walczyć? Czy uwierzyć w Victorię? Wznieść się na szczyt, a może spaść w przepaść?