Toruń o świcie - wiersz

Toruń świtem karawelą płynie
wieże kościołów  suną dostojnie  
ceglany ratusz miasta opoka
flisaczej braci otwiera bramy


nadrzeczny tuman wypełnia bulwar
drzewa wrośnięte w wiślany pejzaż
zdziwione brakiem ptasiego zgiełku
tęsknią do ciepła starych uliczek


mury starówki  spowite bluszczem
chwytają coraz ciemniejszą zieleń
nisze gotyku w posągi strojne
przez wieki głoszą żywą historię
 

tylko rybitwy  jak rzeczna flota
pilnują grodu niepomne świtu