Stoliczek - wiersz

Pusty stoliczek w szarym pokoju,

Stoi samotnie w świętym spokoju.

Nikt mu nie wadzi i nie przeszkadza,

Jedynie kurz się na nim osadza.

Pewnego razu owy stoliczek,

Zażyczył sobie dżemu słoiczek.

Lecz na co mu słodycz pewnie spytacie,

Marzył ów stolik o brudnym blacie.

Chciał poczuć się znowu komuś potrzebny,

Brudny, obtarty i nożem zacięty.

Mlekiem chłapany i od masła tłusty,

Z ugiętymi nogami od dań rozpusty.

Złudne marzenia starego stoliczka,

Czeka go tylko mała kapliczka.

Bo komu potrzebny ten mebel stary,

Gdy na świecie dobrobyt i ładniejsze towary.

Aż pewnego dnia cuda się stały,

Zabrały go anioły i pomalowały.

Pięknie się błyszczy i prezentuje,

Niejedna osoba się o niego licytuje.

Na końcu stoliczek z nową rodziną,

Spędza swe chwilę z puszystą wykładziną.

Znów używany w swej roli nowej,

Stół do przesłuchań w wojnie domowej.