między udami a brzegiem koronki - wiersz

nie umawiamy się. otwiera drzwi losowo. kolejny raz przysiadł 
na brzegu łóżka jak ruchliwa mucha na pokrywce garnka. 
pociąga go tylko zło. jest szczęśliwy że poznał
 
grzech. z podnieceniem mu do twarzy. gestem
nakazuje uległość. co noc posuwamy się o krok 
dalej aż czuję na czole chłód ściany. 

z poranną rosą słowa rozmiękają na podniebieniu. 

mimo to wpaja we mnie kolejną idée fixe. suponuje 
że jestem niekompletna. tylko dziurka. przecież nie 
muszę być dopięta na ostatni guzik.