Kołnierzyk Słowackiego - wiersz

Wykrochmalona biała bluzka

i słowa wieszcza Testament mój.

Widownia ciszą wspiera głos,

ożywiam cienie.

 Powiedziałeś:

- nie czekaj, jesteś gotowa.

- Koniec teatru, ukłonów nie będzie.

Pamiętasz tamte wiersze, czyste

i jasne jak letni poranek?

Kiedy zabraknie płomienia,

światło dostrzegam w oczach.

Mnie to wystarcza, ale jest inaczej:

znikają twarze, domy, obrazy,

szukamy miejsc poza czasem,

by wreszcie dojrzeć źródło

siły fatalnej - ocaloną miłość.