LAS

ony, aby monitorować podejrzane miejsce przez całą dobę. Podejrzewała, że przyczyną obu śmierci mogły być jakieś dźwięki emitowane przez las, albo nagłe pojawienie się jakiegoś zwierzęcia, które samym swym widokiem powodowało śmierć ze strachu. Po tygodniu obserwacji, dokładnej analizie zebranych próbek, przejrzeniu przesłuchaniu kilkudziesięciu godzin nagranych taśm, agentka nie znalazła niczego podejrzanego. Po prostu las. Postanowiła sprawdzić wszystko raz jeszcze. Trudno było jej przyznać, że tak dokładne badania niczego nie wykazały. Pewnego dnia, pod koniec XX wieku agentka o utajnionych danych osobowych, weszła do lasu. Stąpała cicho i ostrożnie, by nie złamać żadnej gałązki, nie naruszyć żądnego liścia. Każdy bowiem ślad mógł być dowodem. Kiedy dotarła do feralnego miejsca, nagle posmutniała. Nie zauważyła niczego niezwykłego. Las był. Drzewa szumiały, liście szeptały. Tylko ptaków nie było słychać. Chyba coś jej się przypomniało, bo usiadła na zwalonym pniu i zamyśliła się. I wtedy wydało jej się, że coś zaczyna rozumieć. Rano znaleźli ją grzybiarze. Siedziała skulona, zupełnie zimna. Kamery niczego nie zrejestrowały. Wyglądało to tak, jakby zasnęła. Wojsko uznało ten fragment lasu za miejsce wagi państwowej. Otoczono je drutem kolczastym, włączono wysokie napięcie. Planowano wybudowanie betonowej kopuły, ale sprzeciwili się naukowcy, którzy uznali, że to mogłoby uszkodzić specyficzny ekosystem lasu. Poprzestano więc na dokładnym przekopaniu terenu i oznaczeniu każdej grudki ziemi. Po tygodniu miejsce to nadawało się już tylko na parking. A ponieważ niczego nie znaleziono i zabrakło pieniędzy na dalsze badania, ekipa odjechała, a teren sprzedano pod budowę hipermarketu, który powstał w rekordowo szybkim czasie. Mimo wszystko las pozostał i powolutku wdzierał się pomiędzy regały z tanimi produktami, by po kilku latach odzyskać straconą pozycję na rynku. Teraz każdy mógł sobie kupić do domu kawałek lasu.