Love in the saddle 14

„ Cześć Ptaszyno  :) Wyspałeś się. Tęsknię za Tobą cholernie. Dobrze, że mam takiego fantastycznego faceta jak ty. Miłego dnia Ci życzę  xxx Kocham cię.  Nessie „

Nie mogłem się przestać uśmiechać.

Postanowiłem do niej zadzwonić.

Odebrała po drugim sygnale.

- Witaj, Kochanie- przywitała się ciepło ze mną.- Pewnie jesteś już w pracy.

- Cześć , skarbie.

-Jeszcze nie, ale za chwilę będę pod budynkiem. Dziękuję ci za bardzo miłą wiadomość.

Zaśmiała się cicho.

- Ależ nie ma za co , kotku.

Tym razem to ja się zaśmiałem.

- A ty też dopiero zaczynasz, pracować- zapytałem ją. Znów się zaśmiała. Miała taki cudny melodyjny śmiech.

- Nie, mój drogi, od 5 rano jestem na nogach.

- O- zdziwiłem się trochę.- Nie za wcześnie, jak dla ciebie, aniołku. Nie miałaś ochoty dziś wylegiwać się dłużej w łóżku.

No tak. Tak wygląda przeważnie praca w ośrodku. Od świtu do nocy.

- Nie, bo mamy teraz dużo roboty. A stażyści nie są skorzy do współpracy.- poskarżyła się.- Nie wiem dla czego Nathan ich zatrudnił.- dodała lekko wkurzona.

Nie wiedziałem co mam jej na to poradził. Powinna to przedyskutować ze swoim bratem.

- Może powinnaś pogadać z Nathanem, może on coś na to poradzi.

- W porządku. Nie przeszkadzam ci. Miłej pracy, ptaszyno. Kocham cię.- Pożegnała się ze mną.

- Do usłyszenia, aniołku, Też Cię kocham.- Rozłączyliśmy się jednocześnie.

W niecałą godzinę byłem pod budynkiem kliniki. Budynek znajdował się przy północno- zachodnim wjeździe do miasta. Okalał go pięknym park. A na lewo od niego znajdował się pensjonat i sala gimnastyczna dla przyjezdnych. Od frontu budynek był oszklony. Szkło było matowe. Max wjechał na podziemny parking. Zaparkował przed windami. Zebrałem swoje rzeczy, a Max w tym czasie otworzył moje drzwi. Wysiadłem .

- Zadzwonię do ciebie, o której masz po mnie przyjechać.- oznajmiłem . Stanąłem przed windą. Odwróciłem się do niego.

- Oczywiście , proszę pana.-odparł i zamknął drzwi. Chwilę później wyjechał z parkingu.

Przywołałem windę i wsiadłem do niej. Wstukałem w klawiaturze kod piętra na którym znajdował się mój gabinet. Chwilę później znalazłem się w piaskowym ciepłym holu na ostatnim piętrze. Wysiadłem z windy. Na mój widok Bernard Wystrzelił jak z procy od swojego biurka, jak zwykle na jego twarzy pojawiał się promienny uśmiech.

- Ordynator Miller z Los Angeles , na wideokonferencji. Pilnie musi z panem omówić pewien przypadek swojego pacjenta.- powiedział i odebrał ode mnie teczkę. Położył ją w nogach biurka, a sam zasiadł na krześle obok z notatnikiem w ręku.

 - W porządku. Porozmawiam z nim. Jeśli to takie pilne.-odparłem, gdy tylko znalazłem się w mojej jaskini.- Czy coś jeszcze mam zaplanowane w tym tygodniu.- zwróciłem się do niego. Podszedłem do barku, by nalać sobie szklankę wody. Słuchałem go bardzo uważnie.

- A tak, proszę pana. Mianowicie, kolacja z przyjaciółmi  w „ the Dragons” , na godzinę osiemnastą w tę sobotę. Stolik zarezerwowany na pana nazwisko. Chyba to tyle, o reszcie pan wiem.- odparł i posłał mi szeroki uśmiech.

- Świetnie, dziękuję Bernard jesteś wolny.

- Do usług, szefie.- odparł i wyszedł z mojego gabinetu.

Wypiłem do dna zawartość szklanki, i z dziwnym niesmakiem spojrzałem na biurko, gdzie leżał mój laptop. A więc czas brać się do roboty. Zasiadłem do laptopa, gdzie już czekał na mnie ordynator Miller.