Moc bursztynu cz-4

- Po pas w wodzie?

- Właśnie – przytaknęła.

- A ja myślałem, że bogini wyszła z morza. Bałem się, że wraca pani tam skąd przybyła, żeby stać się morską pianą. Przepraszam, ale musiałem temu zapobiec – rzekł ze skruchą. – Jeżeli się mylę, a jest pani ziemską istotą. Proszę mi powiedzieć, kim pani jest? I w czyim ogrodzie wyhodowano, taki piękny kwiat?

- Jestem niczyja, pochodzę znikąd i mam syna w pana wieku.

- Nie wierzę, na pewno jest młodszy ode mnie. A jeśli naprawdę jest w moim wieku, zazdroszczę mu takiej wspaniałej matki.

- Podrywacz! Czy zawsze pan prawi komplementy, napotkanym kobietom, nie przestrzegając granicy wieku?

- Nie. Nie zawsze. Prawdę mówiąc, nigdy jeszcze nie spotkałem w takich dziwnych okolicznościach, takiej pięknej o zielonych oczach kobiety. Jednak muszę przyznać, oczarowała mnie pani. Nie prawię komplementów, natomiast miłość nie zna granicy wieku. Nie mogłem dzisiaj dospać, podobnie jak pani. Jakaś niespotykana siła pchała mnie nad morze, żeby o wschodzie słońca nazbierać bursztynów. Jednak na opustoszałej plaży zabrakło bursztynów, ale w zamian znalazłem bezcenny klejnot. A pani, udało się cokolwiek znaleźć?

- Tylko mały kamyczek, wypieszczony falami morza - rzekła otwierając dłoń.

Nie przestając się uśmiechać – patrzył jej prosto w oczy. Małgorzata z zażenowaniem spojrzała w piasek. Nie mogła zrozumieć, dlaczego onieśmiela ją ten młokos. Nagle jej usta rozjaśnił uśmiech, bo zapragnęła, żeby takim mężczyzną był jej syn. Uniosła powieki i spojrzała głęboko w jego oczy.

- Żegnaj przystojniaku, miło było spotkać kogoś, z tak wielkim poczuciem humoru – powiedziała żartobliwie.

- Bardzo proszę o małą chwilkę – rzekł dotykając jej dłoni. – Nie może pani odejść bez bursztynu, przecież po to, pani przyszła. Prawda?