Piekło sierocińca. Historia tajemniczych śmierci, zmowa milczenia i poszukiwanie sprawiedliwości
Christine Kenneally

By przeczytać tą książkę trzeba mieć twarde serce, sumienie na urlopie i wyobraźnię na chorobowym. Ile tutaj jest emocji, okropnych historii, to się w głowie nie mieści Autorka przebyła długą drogę by poznać opowieści ludzi ocalałych z sierocińca. Dam wam kilka cytatów:

,,Inna kobieta wspominała, jak obserwowała zakonnicę trzymającą niemowlę za kostki i bijącą jego główką o stół, aż przestało płakać".

,,Przypadek z chłopcem wyrzuconym przez okno pozostał w pamięci Sally."

,,Kiedy Sally była mała, zakonnice zamykały ją w ,,mrocznej menażerii", szafie obok przedszkola."

,,Niektórzy wykorzystywali seksualnie dzieci i stosowali przemoc fizyczną..."

,,Płakała, wspominając, jak poraniła sobie ręce, gdy siostra Dominika kazała jej czyścić kuchenny sprzęt, kiedy jeszcze był włączony i jego ostrza wirowały."

To zaledwie namiastka opowieści, które podniosą wam ciśnienie i pokażą, że sprawy, które działy się w sierocińcu, pozostawały tam do końca. Przypadkowe zgony, czy też zaginięcia były na porządku dziennym. Jeśli ktoś był uczulony na mleko, tym bardziej musiał je pić, a po wymiotach zbierać je do miski i zjeść. Jeździli na wycieczki z księdzem, który głosił, że miłość do Boga jest czymś dobrym, dlatego wybrańcy w jego pokoju musieli być nago. Znęcano się nad nimi psychicznie i fizycznie. Najgorsze było tłumaczenie ludzi, którzy byli nad sierocińcem, którzy tłumaczyli, że zakonnice nie umiały sobie radzić z dziećmi, bo ich nie miały. To miało tłumaczyć te przeraźliwe rzeczy, zamknięcie w skrzyni ze zmoczonymi przez młodsze dzieci ubraniami zwinięte w kłębek do wieczora. Pocałunki zmarłego duchownego, którego niby kochały, odgrywanie zadowolonych przed innymi, bo jakakolwiek najmniejsza nieposłuszność sprawiała, że znęcały się nad niegrzecznym dzieckiem do którego zwracali się jak w obozie koncentracyjnym, czyli wywołując określony numer. Zatem zastanówcie się, czy jesteście gotowi na tak szczere wyznania. Napisana z lekkością, jaką zakonnice wymierzały kary. Mniejszy druk, wykaz dokumentów i zeznań ocalałych oraz poruszająca prawda niekończących się krzywd. Piękna i straszna jednocześnie.

Książka przede wszystkim opisuje wydarzenia, które działy się w Sierocińcu Świętego Józefa w amerykańskim stanie Vermont. Jednak tak naprawdę takie okrutne rzeczy działy się nie tylko w tej placówce, ale w całej Ameryce, ale i myślę, że na całym świecie. 

Sierociniec Świętego Józefa prowadzony był przez zakonnice, dlatego często uważano, że dzieci trafiały w dobre ręce. Osoby duchowne były uważane za osoby dobre, pełne miłosierdzia i okazujące dobre serce. 

Niestety rzeczywistość okazała się brutalna. 

Podopieczni tego sierocińca jak i innych, nie tylko katolickich, stawali się ofiarami przemocy psychicznej, fizycznej i seksualnej. 

Parę osób zgodziło się opowiedzieć swoją historię, ba próbowało walczyć w sądzie. Przerażało mnie to, że wychowankowie musieli zjadać swoje wymiociny czy odbywać długie kary. Ale zdarzały się i zepchnięcia ze schodów czy też wyrzucenie przez okno. 

Bardzo ciężko słuchało mi się tej książki, właśnie przez ładunek emocjonalny jaki w niej jest. 

Straszne jest również to jak Kościół ukrywał zachowania osób duchownych, jak robił z nich osoby niewinne, a prawdziwe ofiary dodatkowo upokarzał. 

Myślę, że to książka warta przeczytania, ale trzeba się liczyć, że wywołuje dużo emocji i nie zawsze łatwo się ją czyta. 

A przy okazji słuchania tej książki zastanawiałam się na jakiej podstawie dobierani są lektorzy do nagrania audiobooka. W tej książce narratorem jest kobieta, a lektorem, jest mężczyzna. Momentami dziwnie mi się tego słuchało ????