Pożegnanie z Afryką
Blixen Karen

"Pożegnanie z Afryką" to moje pierwsze w tym roku tak ogromne rozczarowanie. To jest świetnie napisana książka, ale dla mnie zupełnie kiepska. Przede wszystkim jest bardzo nieaktualna, i patrząc na nią w dobie dbania o klimat, równość i tolerancję aż dziw bierze, że ktoś ją wydał na nowo w przepięknej serii. Mam trochę poczucie, że z tą książką jest jak z lekturą "W pustyni i w puszczy", powinna być traktowana jako ciekawostka, ale z pewnością nie nadaje się do czytania dzisiaj. Opisy przyrody afrykańskiej są najmocniejszą stroną tej powieści, jednak wciąż było ich dla mnie za mało. Fabuła sama w sobie wydała mi się niemiłosiernie nudna. Cóż, szkoda, bo nawet świetny styl Blixen nie zrekompensował poczucia zawodu. 

ps. Filmu nie widziałam i po lekturze na pewno nie obejrzę.

Oczywiście dość dawno temu widziałam film, który niezbyt mnie zachwycił. I z tego powodu, chociaż książkę na półce mam od lat, odkładałam jej przeczytanie. I sama sobie zadaję pytanie, co w niej takiego jest, że tęsniłam do każdej chwili, kiedy znowu bedę mogła się zanurzyć w świat Karen Blixen. Chyba to, że pisana jest sercem, miłością i tęsknotą za światem, gdzie czuła się wolna i gdzie odnalazła swoje miejsce. Wspaniale opowiada o Kikujusach i Masajach, o górze Ngong i swoich przygodach, odkryciach, refleksjach. Bardzo doceniam jej otwartość na inną kulturę i szacunek do rdzennych mieszkańców Afryki, jej poczucie odpowiedzialności za ich życie a jednocześnie uznawanie odrębności. Wiele sie od nich nauczyła. Powrót do Europy musiał być bardzo trudny i bolesny. Fragmenty opisujące jej rozstawanie sie z farmą szarpały mi duszę i serce. Jednej rzeczy tylko u niej nie polubiłam - zamiłowania do polowań.