Bezgłos
Katarzyna Puzyńska

„W domu panowała teraz głęboka cisza. Niezmącona najmniejszym nawet odgłosem. Gdyby budynek był drewniany, pewnie skrzypiałby teraz złowieszczo, ale stare mury tkwiły niewzruszone na swoim miejscu. Tylko ten dudniący intensywny b e z g ł o s i wrażenie bycia obserwowanym. Bezgłos? Czy takie słowo w ogóle istniało? Nie była pewna. Uznała jednak, że idealnie oddawało to, co ją teraz otaczało. Wszystkie odgłosy umilkły. Została pustka – brak głosu, a nie cisza”.

Lubicie literaturę grozy? Ja tak średnio. Niby lubię się bać, ale tylko troszkę. Mieszkam w środku lasu, mam sąsiadów, ale zimą widzę tylko po zapalonych oknach czy są już w domu. Dobrze się czuję, mieszkając w taki miejscu, jednak są momenty, w których nawet szmer liści, uginanie się drzew pod wpływem wiatru, wszechogarniająca ciemność (najbliższe latarnie mam 4,5 km od domu) sprawiają, że nawet myśl, by pójść do toalety, lekko przeraża. Sięgnęłam po powieść grozy stworzoną przez Katarzynę Puzyńską, którą znam z serii o policjantach z Lipowa, bo pomyślałam, że może będę się bać, ale nie aż tak, żeby przeraził mnie najmniejszy szmer dobiegający z ciemnego kąta...

Julia Wilk zdobyła posadę nauczycielki w małej miejscowości Wieszcze. Z ochotą się tam przeprowadziła, aby zacząć nowe życie. Jednak już pierwszej nocy jej świat zadrżał w posadach. Do nowo wynajętego domu wtargnęła kobieta z nożem w ręku, twierdząc, że Julia natychmiast powinna opuścić miejscowość. Następnego dnia napastniczka została znaleziona martwa. Wszelkie zaś ślady po jej bytności zostały skrupulatnie zatarte, a mieszkańcy dziwnym trafem jakoś nie mogą sobie przypomnieć, by ta żyła i mieszkała w Wieszczach. Atmosfera otaczająca miasteczko robiła się coraz bardziej niepokojąca i ponura. Jaką tajemnicę skrywają mieszkańcy? Czy każdy jest tym, za kogo się podaje? Sama Julia stara się ukryć, że spreparowała personalia, ponieważ zabiła człowieka. Ktoś odkrył jej prawdziwą tożsamość? Dlaczego, kto raz zjawi się w miasteczku, nie ma już ani ochoty, ani sił, by go opuścić? Dlaczego na cmentarzu nawet zimą kwitną jabłonie? A pachną… obłędnie i zabójczo…

Nie lubię się bać i uff – nie bałam się. Czasem nawet przewracałam oczami i irytowałam się na nic niewnoszące powtórzenia. Nie zmienia to jednak faktu, że otrzymałam lekturę, która oderwała mnie od problemów codziennej egzystencji. Nie aż tak bym zapomniała o obiedzie czy o spacerze, ale były w niej motywy, które lubię najbardziej, a więc i małomiasteczkowa atmosfera, wydarzenia przedstawione z kilku perspektyw, zmowa milczenia, dobrze wykreowani bohaterowie, słowiańskie wierzenia, lekki oraz przyjemny styl, dzięki któremu szybko i sprawnie się czytało. Podobała mi się postać Wieszczego, który wedle demonologii słowiańskiej swoim krzykiem przywoływał śmierć dla ludzi, do których uszu zdołał ten przeraźliwy dźwięk dotrzeć. Wprowadzenie takiej postaci to był strzał w dziesiątkę, a to, że Wieszczy wykrzykiwał konkretne imię – niepokoiło. Stwór jest już obecny w noworodku i czeka na śmierć swojego nosiciela. Wtedy przejmuje ciało. Można było więc momentami poczuć się naprawdę niekomfortowo. Zakończenie zdecydowanie na plus. Autorka zgrabnie wybrnęła z kilku wątków.

Wolę jednak Katarzynę Puzyńską tworzącą kolejną historię z policjantami z Lipowa. Do tej miejscowości i jej książkowych mieszkańców nawet parę razy nawiązywała w fabule. Dobrze, że Autorka próbuje swoich sił w różnych gatunkach, ale Bezgłos nie zrobił na mnie większego wrażenia. Fanom horrorów raczej też nie przypadnie do gustu. Książka jest dla osób, które tak jak ja nie lubią się bać, ale mają ochotę na coś nierzeczywistego. Lektura Bezgłosu to niezły przerywnik od innych literackich gatunków.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję serwisowi lubimyczytac.pl oraz wydawnictwu Prószyński i S-ka.

„Bezgłos? Czy takie słowo w ogóle istniało? Nie była pewna. Uznała jednak, że idealnie oddawało to, co ją teraz otaczało. Wszystkie odgłosy umilkły. Została pustka – brak głosu, a nie cisza. Dla niej to była różnica”

Mała mieścina pod Brodnicą – Wieszcze, a w niej tajemnica. Tajemnica, z którą mierzyć będzie się musiała Julia Wilk. Młoda pisarka opuściła wielkie miasto na rzecz sielskiej miejscowości. Niestety nie zazna tam oczekiwanego spokoju. Ma powody, żeby ukrywać swoją prawdziwą tożsamość – przecież zabiła człowieka. Wydaje się, że kłopoty przylgnęły do niej na dobre. W Wieszczach grasuje jakaś potężna siła, która sieje grozę wśród społeczności. Czy młoda kobieta znajdzie osobę, której będzie mogła zaufać? Czy pojawienie się Julii było jej przemyślaną decyzją, czy raczej ktoś miał wobec niej inny plan?

„To miejsce było magiczne – pozwalało na wiele, ale nic za darmo. To, co dawało, odbierało w walucie przez siebie wybranej. Najczęściej przywłaszczając sobie kogoś na zawsze”

„Bezgłos” to moja pierwsza styczność z twórczością Katarzyny Puzyńskiej. W trakcie czytania bawiłem się świetnie. Autorka zaprezentowała ciekawą i bardzo mroczną historię, w której mieszają się losy kilku pokoleń. Jeden błąd przeszłości spowodował, że współcześni bohaterowie zmagają się próbą naprawienia tego co nienaprawialne.

Są tu nadnaturalne siły ubrane w słowiańską otoczkę. Na wpół ludzie i na wpół boskie istoty posiadające jednocześnie cechy negatywne i pozytywne. Ponadto szereg świetnie napisanych bohaterów, tak różnych jak różne na co dzień jest społeczeństwo nas otaczające. Całość czyta się bardzo dobrze. Zakończenie według mnie delikatnie rozczarowujące, ale wydaje mi się, że to nie ostatnie słowo napisane w tej historii.

Polecam gorąco.

" [...] Na pani miejscu bym się stąd wyprowadziła, i to jak najszybciej. Najlepiej jeszcze dziś. Niepotrzebnie tu pani przyjechała. [...]"

Takiej Katarzyny Puzyńskiej jeszcze nie znałam. Podoba mi się jej nowa odsłona. Jej powieść "Bezgłos" przypadła mi do gustu. Uwielbiam takie delikatne horrory. Przyznam bez bicia, że odrobinkę się bałam. Mam cichą nadzieję, że jeszcze kiedyś usłyszymy straszne historie z miasteczka Wieszcze. Powiem wam, że to miasteczko skrywa przed nami wiele tajemnic. Autorka w swojej najnowszej książce pod tytułem "Bezgłos" ujawniła kilka z nich. Są one mroczne, możecie się bać. Gęsia skórka murowana.
Tą historią Katarzyna Puzyńska udowadnia, że jest wszechstronnie uzdolniona.
Naszą główną bohaterką jest pisarka Julia Wilk. Dziewczyna musi całkowicie zmienić swoje życie. Dlaczego? Walczy ze swoimi demonami. Czy rzeczywiście jest morderczynią? Zaczyna nowe życie w zupełnie nowym miejscu. Znalazła prace. Jest szczęśliwa. Ma nadzieję, że nikt jej tu nie rozpozna. Nie wie, że jej nowe miejsce na ziemi ma pełno mrocznych sekretów. Czy mimo wszystko zazna ukojenia? Autorka bardzo dobrze przedstawiła tę postać.
Jestem zachwycona z mrocznej okładki. Idealnie oddaje klimat tej historii.
Jeżeli chcecie poznać mroczniejsze oblicze Katarzyny Puzyńskiej i nie boicie się horrorów, to śmiało sięgnijcie po "Bezgłos". Uważajcie, wchodząc do miasteczka w Wieszczu, narażacie się na ogromne niebezpieczeństwo. Tutaj zło nie śpi, a noc nie daje ukojenia. Czy jesteście gotowi na "Bezgłos"?
Dla lepszych wrażeń polecam tę książkę czytać po zmroku. Wtedy wyobraźnia działa podwójnie.
Jestem szczęśliwa, że mogłam przeczytać tę mroczną historię. Takie horrory to ja uwielbiam. Podobała mi się fabuła i akcja tej powieści. Oprócz Julii poznałam inne postacie. Warto się im przyjrzeć z bliska.
Historia Julii zasługuje na ekranizację.
Jestem ciekawa, co jeszcze ukrywa przed nami autorka. Mam nadzieję, że już tworzy kolejny wyjątkowo mroczny horror.
Krótko, zwięźle i na temat: warto przeczytać najnowsze dzieło Katarzyny Puzyńskiej pod tytułem "Bezgłos".

Sięgając po książkę reklamowaną jako horror za każdym razem jestem ciekawa, czy wreszcie będzie to powieść, która faktycznie wywoła u mnie palpitacje serca albo chociaż dreszczyk niepokoju. Podobnie było z najnowszą powieścią Katarzyny Puzyńskiej. Czy autorce udało się mnie przestraszyć?

Zuzanna Kamińska vel Julia Wilk przenosi się z Warszawy do niewielkiej miejscowości Wieszcze. Młoda kobieta ma swoje powody, by zniknąć, odcinając się całkowicie od dotychczasowego życia. Zdolna i bardzo znana pisarka ukrywa tajemnicę, która zmusiła ją do przekwalifikowania się. W jednej chwili z pisarki przemienia się w nauczycielkę języka polskiego i rozpoczyna pracę w szkole. Wieszcze są niewielkie i klimatyczne, jednak wyczuwa się w ich atmosferze jakieś napięcie. Julia początkowo jest zachwycona tym, że ucieczka poszła jej jak z płatka. Szybko jednak dochodzi do wniosku, że coś jest nie tak z jej nowym domem. Przedmioty zmieniają swoje miejsca, słyszy podejrzane dźwięki, jakaś kobieta wchodzi do niej jak do siebie i próbuje ją przekonać do wyjazdu... Duchy, demony czy co? Dyrektorka szkoły Eliza wydaje się być gorsza niż najostrzejszy generał. Nawet uczniowie zachowują się przykładnie, zupełnie nie przystając do znanych Julii standardów z jej czasów szkolnych. Wieszcze zdają się być spełnieniem marzeń dla ukrywającej się przed światem Julii, jednak kobieta nie ma pojęcia, co się wokół niej dzieje i co jeszcze ją czeka...

Wieszcze początkowo jawią się jako bardzo sielskie, spokojne miejsce. Z czasem okazuje się, że to tylko pozory, a miejsce to przyciąga i więzi swoich mieszkańców. Ludzie, którzy stąd pochodzą lub przyjeżdżają i mieszkają tu wystarczająco długo, by dołączyć do grupy "lokalsów", nie potrafią już żyć poza miejscowością. Nawet jeśli pracują lub uczą się poza Wieszczami, w końcu wracają. Przyciąga ich coś tajemniczego i mrocznego. Co takiego straszy i... morduje w Wieszczach? Czy nowa praca Julii to przypadek, czy raczej ktoś postarał się, by trafiła właśnie tutaj? Jeśli zaś ktoś ją ściągnął do mrocznej miejscowości, jaki jest cel tego działania? 

Sporym plusem jest dla mnie wykorzystanie nazwisk bohaterów jako tytułów kolejnych rozdziałów. Początkowo trochę się gubiłam w postaciach, ale dzięki temu zabiegowi wszystko mi się elegancko uporządkowało i szybko okazało się, że już wiem kto jest kim i jakie są między poszczególnymi osobami powiązania.

Horrorem bym tej powieści nie nazwała, jednak ja rzadko się boję podczas czytania książek. Jak już kiedyś wspominałam, ostatnio przestraszyły mnie trzy książki Stefana Dardy i na razie nadal tak jest. Nie zmienia to jednak faktu, że "Bezgłos" czytało mi się przyjemnie. Może bez dreszczyku strachu, ale za to byłam ciekawa, co za historię autorka wymyśliła swoim bohaterom. Pomysł na fabułę jest interesujący, chociaż może mogłoby być trochę więcej słowiańskości w wątku wieszczego, który pustoszy niewielką miejscowość.

Informacje pozwalające czytelnikowi odkryć zawiłości fabuły pojawiają się powoli, uwalniane sukcesywnie przez autorkę. Ten zabieg sprawia, że musimy utrzymać uwagę aż do końca, który właściwie nie jest końcem ;-) Ostatnie strony zapowiadają bowiem kolejny tom tego cyklu. Zobaczymy, czy będzie bardziej straszny, czy raczej pójdzie bardziej w kierunku fantasy. Mam nadzieję, że pojawi się więcej słowiańskich klimatów.

W opisie przedstawiany jako horror-jak na ten gatunek to bardzo słaby.