Gwiazdozbiór psa
Peter Heller

Historia rewelacyjna. Przyjemnie się czyta, choć w połowie książki zaczęłam się zastanawiać "czy coś się jeszcze wydarzy?" Gdy tylko o tym pomyślałam, akcja ruszyła. W pierwszej części, jeśli autorowi chodziło o ukazanie monotonii życia oraz samotności głównego bohatera, to mu się to udało. Jednak nawet dość obszerne opisy przyrody mnie nie znudziły. Lektura wciągająca, inteligentna. Nie wiem czy rzeczywiście ta książka została tak napisana, czy to kwestia tłumaczenia i zbyt pobieżnej redakcji. Do braków w interpunkcji z początku trudno mi się było przyzwyczaić, ale przebolałam. Jednak literówki i dziwne zlepki słowne nie pasujące do reszty treści, skutecznie uprzykrzają lekturę do samego końca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tak mnie w tym roku jakoś postapokaliptycznie nastroiło ;) Lepsza "Droga", którą przeczytałam zaraz po niej, ale ta książka też ma coś w sobie - ten oszczędny język, samotność, pytania o sens życia...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetne przeczytałam. Polecam innym :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka godna najwyższych pochwał. Piękna, wzruszająca, mądra i momentami bardzo wstrząsająca. "Gwiazdozbiór psa" to opowieść o post apokaliptycznym świecie, po epidemii grypy, na wskutek której zmarło 99,9% ludzkości. Główny bohater - Hig wraz ze swym psem oraz jedynym przyjacielem, mężczyzną kochającym wszelkie rodzaje broni, zamieszkuje stare opuszczone lotnisko, które stało się dla nich nowym domem. Pewnego razu Hig odbiera jednak sygnał z odległego miasta.., i po upływie długiego czasu postanawia polecieć tam swoim samolotem, by zbadać źródło owego sygnału.. Książka ta jest opowieścią o samotności, leku prze dnia, poszukiwaniu bliskości drugiej osoby, wreszcie o wierze w istnienie czegoś więcej, niż tylko samotnej egzystencji na ruinach dawnego świata. Powieść Hellera po prostu mnie poraziła swoja mądrością i tym niezwykłym klimatem, jaki płynie z jej stron. Polecam wszystkim, którzy szukają pięknych przeżyć w literaturze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezłe postapo, z trafnymi obserwacjami natury ludzkiej i ciekawą akcją. Tylko irytowały mnie niektóre rozwiązania typograficzne, jak np. sztywne spacje, przy pomocy których zlikwidowano zawieszenia - czy naprawdę nie ma narzędzi do zrobienia tego porządnie? W takiej sytuacji wolę już zawieszenia, mniej przeszkadzają w czytaniu. Drażnił mnie też brak wcięć akapitowych, bo zwiększona interlinia między akapitami słabo je zastępowała. Następnym razem przerobię sobie takiego ebooka, żeby się nie męczyć. I wyłączę przenoszenie wyrazów, bo nie odpowiada mi dzielenie dwuznaków. (Ocena: 4,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początkowe uwagi, nasunęły się w trakcie trwającej jeszcze lektury. Nie chcę tu rozpętywać polemiki, ale chciałem odnieść się do opinii Yerby. Narracja owszem - specyficzna. Pierwsze wrażenie - trochę jak w "Tańczącym z wilkami". Drugie po chwili - poetyckość określeń jak w "Barze dla potępionych", ale to akurat trochę się rozmyło w świetle trzeciego wrażenia. Język jest tu, niczym w "Mechanicznej pomarańczy", ważnym środkiem konstrukcji świata. Nie spodziewajmy się pięknych zdań po walczącym o życie niedoszłym poecie, który przeżył trzydniową wysoką gorączkę. Prawdopodobne uszkodzenia mózgu i skrajność sytuacji w jakiej się znajduje mają odbicie właśnie w narracji. Zdania kończą się czasem równie niespodziewanie, jak świat w którym żył dotychczas bohater - i podobnie jak bohater ze światem, musimy sobie z nimi radzić. Strzępy myśli, skojarzeń i wrażeń są mozaiką, dzięki której próbuje wpasować się w nową rzeczywistość. Rozumiem, że język nie każdemu może się podobać, ale nie sposób odmówić mu znaczenia. Po lekturze.. świetna, wciągająca, może nie wzruszająca, lecz dużo mówi o ludziach i ich postawach, nieustającej woli przeżycie Widać też głębokie przywiązanie Autora do Natury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po "Gwiazdozbiór psa" sięgnąłem zachęcony zachwytami ludzi na całym świecie i faktem zdobycia przez autora wielu nagród za powieść. Z niecierpliwością czekałem na egzemplarz zamówiony w Matrasie, a kolejnego dnia otrzymałem egzemplarz od Wydawnictwa. Hig jest człowiekiem który przeżył epidemię grypy, w czasie którym zmarła większa cześć populacji społeczeństwa, w tym najbliżsi członkowie rodziny. Towarzyszy mu tylko pies i sąsiad, który względem Higa nie zawsze żywi przyjazne zamiary. Mężczyzna w swoim starym samolocie organizuje sobie swój punkt ochronny, zarazem dom. Doskwiera mu samotność, dlatego czasami wymyka aby przypomnieć sobie swoje byłe życie, za którym tęskni. Jednego dnia słyszy w swoim radio słowa, które wlewają w niego nadzieję, że istnieją gdzieś inni ludzie. Nie zastanawiając się ryzykując życie rusza w niebezpieczną podróż, z której już nie będzie miał powrotu. Odetchnąłem z ulgą, że to już koniec. Niestety, nie stanę w grupie osób oklaskujących tę opowieść, a tym bardziej porównywanie jej do "Drogi" Cormaca McCartheya jest dla mnie niezrozumiałe i totalnym nieporozumieniem. Co zawiera książka? Może napiszę, czego nie zawiera. Nie zawiera zdań złożonych, a raczej jest ich niewiele. Głównie czytamy trzy, cztery wyrazowe zdania. Druga sprawa dotyczy rozmieszczenia tekstu. W książce nie wiadomo czemu jest mnóstwo pustego miejsca. Co zdanie, lub kilka są białe przerwy w kolejnych linijkach. Nie rozumiem tego. Chodzi o objętość? Fakt, bez tego wybiegu książka by była o połowę cieńsza. Teraz o tym, co książka zawiera. Heller serwuje nam mnóstwo wulgarnych słów, szybko poczułem ich przesyt. Potrafię zrozumieć, że czasami trzeba je gdzieś wtrącić, aby pokazać stan ducha, ale bez przesady. Mało tego, Matka Boża i Jezus pisane z małych liter. Dla mnie to najgorsza książka, jaką czytałem od lat. Na własnej skórze przekonałem się, że nie można ulegać magii promocji. Książka budzi we mnie emocje, ale ku temu aby się jej jak najszybciej pozbyć. Książka mnie irytowała i nudziła. Zapamiętam nazwisko pisarza, aby pamiętać, aby nigdy więcej nie tracić na niego czasu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)