Halucynacje
Oliver Sacks

Porządnie opracowany temat halucynacji, mimo że nauka w tej kwestii ma jeszcze wiele do zgłębienia. Przedstawione są różne rodzaje halucynacji: wynikające z braku bodźców w przypadku utraty wzroku; będące skutkiem zażywania środków halucynogennych; wiążące się z takimi neurologicznymi schorzeniami jak padaczka czy migrena; halucynacje-fantomy jako normalna, użyteczna reakcja organizmu na amputację kończyny; halucynacje związane z paraliżem sennym. Trudne do uwierzenia jest to, że w większości halucynacje mają tak realny wygląd, że prawie nie sposób odróżnić ich od rzeczywistości. Naprawdę potrzeba silnej woli i niezachwianej pewności materialnego, logicznego świata, by im się przeciwstawić lub je ignorować jako wyimaginowane zmory. Zadziwia też podobieństwo omamów występujących w różnych kulturach - lilipuci, wiedźmy, ludzie w ubraniach sprzed kilku wieków. W książce pada też słówko na temat mapowania mózgu (przy otwartej czaszce i pełnej przytomności pacjenta), co przypomina, jak trudną i odpowiedzialną pracę wykonuje neurochirurg. Polecam, jak prawie każdą książkę Olivera Sacksa ;-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Halucynacje, omamy, przywidzenia, urojenia, zwidy – wiele synonimów jednego objawu, który wciąż jest odbierany negatywnie przez większość ludzi. Dlaczego? Co takiego jest w halucynacjach, co budzi nasz niepokój i niechęć do ludzi tego doświadczających? Oliver Sacks powraca w świetnej formie i w najnowszej książce o wdzięcznej nazwie „Halucynacje” przekonuje nas, że nie wszystko jest czarno-białe, a halucynacja halucynacji nierówna. Co więcej, autor skutecznie nauczy nas rozróżniać czym jest prawdziwa halucynacja, a czym zwykłe wyobrażenie, a także pokaże jak ważna jest empatia i dlaczego nie zawsze warto postrzegać halucynacje jako coś złego.

„Halucynacje” to dwunasta już książka w dorobku Olivera Sacksa – praktykującego neurologa, który czystym zbiegiem okoliczności okazał się też świetnym pisarzem. Czytałam kilka jego książek, m.in. „Mężczyznę, który pomylił swoją żonę z kapeluszem” oraz „Antropologa na Marsie” i już wtedy wiedziałam, że na pewno wrócę do jego twórczości. Dlaczego? Dr Oliver umie przykuć Czytelnika do swoich książek wieloma sposobami. Po pierwsze - jest to niezwykle interesująca treść – i to nie tylko dla wybitnych pasjonatów neurologii, psychiatrii i neurobiologii. Po drugie, treść jest przedstawiona w intrygujący sposób, autor przytacza całą gamę przypadków, które napotkał w swojej karierze zawodowej oraz pacjentów, którzy z nim korespondują. Po trzecie, jego książki są podzielone na rozdziały, które z reguły odpowiadają albo różnym objawom, albo konkretnym chorobom – przez co czytanie jest ułatwione i Czytelnik nie ma wrażenia natłoku informacji ani zagubienia w nich.

„Halucynacje” nie są wyjątkiem – ich lektura jest przyjemna i hipnotyzująca, a jednocześnie zapewnia rozrywkę umysłową i uczy wielu istotnych kwestii. Często traktujemy osoby z różnymi objawami psychicznymi jako swoistych „trędowatych” – wiemy, że są, ale ważne, aby byli jak najdalej od nas. Smutne, ale prawdziwe – a przecież nie wszystkie choroby psychiczne są jednakowe, nie wszystkie sprawiają, że dana osoba jest niebezpieczna dla otoczenia. Halucynacje jako objaw, obojętnie przed, w trakcie, czy po jakimś urazie czy operacji albo chorobie, zazwyczaj nie są niczym groźnym dla innych poza doświadczającym ich. A i to nie zawsze!

Oliver Sacks pokazuje przekrój możliwych sytuacji, w których występują halucynacje – delirium tremens, padaczka, choroba Parkinsona, zespół Charlesa Bonneta czy też uszkodzenia różnych części mózgu. Nabieramy przeświadczenia, że nie wszystko jest takie złe, gdy w grę wchodzą przywidzenia (na przykład mózg może kompensować sobie braki w widzeniu za ich pomocą). Poznajemy „mroczną” stronę autora, który za młodu wypróbowywał różne używki i także ma wstępne rozeznanie w halucynacjach (może stąd ogromna empatia doktora?). Wszak od zarania dziejów ludzkość poszukuje różnych metod, aby osiągnąć pewien stan magicznego odurzenia (LSD, pejotl, alkohol, opium, ayahuasca) – obojętnie czy jest to kwestia chęci osiągnięcia duchowej nirwany czy raczej zapomnienia o przeciwnościach losu. Po przeczytaniu „Halucynacji” możecie sami wyrobić sobie pogląd dotyczący tych zagadnień, a może nawet zweryfikować swoje aktualne zdanie na ten temat.

„Halucynacje” Olivera Sacksa polecam każdemu, kto jest zainteresowany kwestiami naszego mózgu, jego funkcjonowania bądź ułomności w tym. Polecam ją także każdemu, kto myśli o spróbowaniu różnych używek, obojętnie w jakim celu. Z radością przeczyta ją także ten, komu nie jest obojętny los ludzi z objawami neurologicznymi i psychicznymi bądź ten, kto takie objawy ma, a wstydzi się o nich mówić, w obawie przed odrzuceniem ze strony społeczeństwa. Są bowiem ludzie, którym zależy!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)