Kobieta na brzegu
Margit Sandemo

Trzydziesta czwarta część „Sagi o Ludziach Lodu”, czyli „Kobieta na brzegu” to opowieść o wielkich poszukiwaniach i zranionej miłości.

Ród Ludzi Rodu obciążony wielkim przekleństwem od setek lat trzymał się razem. W każdym z pokrojeń rodziło się bowiem dziecko obciążone złym dziedzictwem. W pewnym momencie jednak jedna z gałęzi rodu została owiana tajemnicą. Nie wiadomo bowiem co stało się z Christerem Gripem. Nikt do tej pory nie natrafił na jego ślad. Jednak pewnego dnia Vanja znajduje młodą ciężarną dziewczynę probującą popełnić samobójstwo. Próba uratowania jej a później dziecka niestety kończy się niepowodzeniem. Jednak uwagę przykuwa wygląd martwego malucha. Niemowlę posiada cechy obciążonych przekleństwem Ludzi Lodu.

Tajemnicza Petra pozostawia po sobie wskazówki, dzięki którym Andre Brink może rozpocząć poszukiwania zagubionych gałęzi rodu. Wyrusza w wielką podróż, gdzie spotyka wspaniałą przyjaciółkę, która postanawia mu pomóc, a także zagorzałą feministkę walczącą o prawa kobiet.

W tej części dużo się dzieje. Wielka przygoda połączona z odkrywaniem tajemnicy i skomplikowanym wątkiem romantycznym. Mamy dużo zagadek, które wciągają czytelnika i trzymają w napięciu. Łatwo pochłonąć książkę w jeden dzień.

Oprócz głównego wątku mamy także historię w historii. Cofamy się w przeszłość, by poznać tajemnicę dziewic z Vargaby. Piękna magiczna historia o zemście, mrocznych obrzędach i miłości. Legenda, która może bardzo dużo wnieść do poszukiwań. Trochę innego klimatu pięknie urozmaiciło tę opowieść.

Na plus są również ciekawe kobiecie postacie. Nette i Mali to dwa zupełnie przeciwne charaktery, a jednak obie dziewczyny zyskują dużą sympatię u Andre. Problem pojawia się wraz z pragnieniem czegoś więcej niż przyjaźń.

Znajdziemy sporo nawiązań historycznych. Powoli zbliżamy się do czasów I wojny światowej. Pojawiły się pierwsze samochody, a także rozpoczęły ruchy feministyczne. Margit Sandemo świetnie wplata te motywy w swoją historię.

Jedna z najnudniejszych i najmniej ciekawych częsci. Fakt- wyjaśnia się jedna ważna kwestia ale samo dojście do wniosków jest wręcz żmudne i po pewnym czasie zaczyna najnormalnie wkurzać. Mam nadzieję, że następne będą tak samo dobre jak te wcześniejsze.