Kosiarz. Audiobook
Terry Pratchett

Główny wątek "Śmierci na wakacjach" był ciekawy, a sceny na końcu z tańcem... aż mnie ciarki przechodzą, jak o nich pomyślę, bardzo wzruszające. Niestety równolegle rozgrywające się kłótnie magów były tak nudne, tak nudne! Sam Windle miał swoje momenty ("dumny, bo z trumny!"), ale reszta zbiła się w mojej głowie w jeden wielki zapychacz dziury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

37. Jak każda część Świata Dysku i ta zasługuje na polecenie. Osobiście, uważam że żaden cykl nie dorówna temu opisującemu przygody Rincewinda, ale koncepcja Śmierci i tego, że coś może jej zagrozić, sprawiła, że "Kosiarz" również okazał się dość ciekawą lekturą. Oczywiście, nie mogłabym nie wspomnieć o mojej ukochanej postaci w tym tomie - Śmierci Szczurów. Ten mały, piszczący odłam śmierci wprost mnie zachwycił. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I znów bardzo nierówna pozycja. Początek świetny czytało mi się znakomicie, szczególnie akcja związana z Bramą. Niektóre elementy jakby pisane na siłę. Jednak generalnie całkiem dobra książka ze Świata Dysku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Śmierć został zwolniony z pełnienia swojej funkcji i wysłany na coś w rodzaju odpoczynku. Zatrudnił się na farmie pani Flitworth jako parobek i spokojnie pracując czekał na swojego następcę. Tymczasem po Ankh Morpork zaczęli się snuć nieumarli, tworzący własne stowarzyszenia wspierające członków, i agresywne sklepowe wózki z jakiegoś innego wymiaru. W pewnym momencie stało się to na tyle uciążliwe, że Patrycjusz wezwał nawet magów na pomoc; zachwianie równowagi na Dysku osiągnęło stadium krytyczne. Świetna powieść o prozie życia, której nieodłącznym elementem jest śmierć. I o nienaturalności jej braku. A także o komercjalizacji życia i obronie praw mniejszości, w tym wypadku nie całkiem żywych. Czyli tematyka jak najbardziej poważna, ale podana tradycyjnie w sposób budzący uśmiech. Jak zwykle Pratchett uczy przez zabawę i przekazuje mądre oczywistości tak, by nie znużyć, a dotrzeć do każdego, choć trochę otwartego czytelnika. (Ocena: 5,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta książka sprawiła, że po prostu pokochałam Terry'ego Pratchetta. Jest świetna, przezabawna i mądra. Opowiada historie Kosiarza (śmierci), który w końcu ma swój własny czas. Na początku niezwykle go to cieszy i pragnie jak najlepiej go spędzić, ale potem nagle dociera do niego, że on upływa. Postanawia zawalczyć z nową śmiercią o życie. Pomaga mu w tym... szczurza śmierć. Jest to tak absurdalne (jak zresztą cała książka), że aż śmieszne. Drugim bohaterem jest zmarły mag Windle Poons. Budzi się on w trumnie i odkrywa, że tak naprawdę nie umarł i w dodatku ma jaśniejszy umysł niż kiedykolwiek przedtem, razem z gromadą przyjaciół musi rozwikłać zagadkę jeżdżących po mieście sklepowych wózków... Postacią wartą wspomnienia jest Pani Cake, medium, postrach kapłanów każdej religii. Na samą myśl o niej wszyscy oblewają się potem. Jak wspomniałam na początku książka jest po prostu świetna, czyta się szybko, akcja jest wartka, nie ma nudnych momentów. Problemy z jakimi mierzą się główni bohaterowie i sposób w jaki to robią jest tak absurdalny, że aż śmieszny. Nawet największy smutas się podczas tej lektury uśmiechnie. Polecam!!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka o Śmierci. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Kosiarz" jest pozycją do której można wracać wielokrotnie. Za każdym razem koszone przez niego zboże będzie inne, bo każda kukurydza jest inna w danym miejscu i czasie, a żaden kolejny ruch kosy żniwiarza nie jest tym poprzednim.

 

Sięgnijcie po ,,Kosiarza", jeśli poszukujecie dobrej pozycji z gatunku fantastyki. Oczarują was ciekawi i niepowtarzalni bohaterowie, a obrazy jak zawsze spod pióra mistrza Terry'ego ułożą się w niesamowity obraz literacki.

 

Sięgnijcie po ,,Kosiarza", jeśli poszukujecie najpiękniejszej opowieści o życiu i ludzkiej naturze. Jeśli chcecie przeżyć romantyczne uniesienia, a także dać roztrzaskać się realizmowi metafor. W tej książce znajdziecie co tylko zechcecie. 

 

Pozwólcie sobie zobaczyć starego dobrego Billa Bramę albo szkieletową personifikację śmierci. Obaj są równie prawdziwi i nierzeczywiści zarazem. Nikt nie powie wam, co jest właściwe. Słuchajcie serca i rozsądku.

 

Czytajcie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)