Krew
Bartosz Szczygielski

Świetna kontynuacja "Aorty".

"Zdrowie chorego najwyższym prawem."
Gabriel Byś snuje się po korytarzach szpitala psychiatrycznego, przyjmuje leki, obserwuje pacjentów, lekarzy, pielęgniarzy...
Płynie dzień za dniem, gdyby nie odwiedziny Moniki chyba nie wiedziałby - kiedy jest dzień, a kiedy noc.
W szpitalu w Tworkach dochodzi do makabrycznego znaleziska, które przyjmuje etykietę "cudu".
"Prawda nikogo nie obchodzi, dopóki kłamstwa są kolorowe".
Gabriel staje się aktywnym uczestnikiem śledztwa - choć na początku się wzbrania. Kiedy wszystko zaczyna tworzyć całość wie, że nic nie jest tam takie jak wygląda.
"Widzimy to, co chcemy widzieć, i to, co według nas samych widzieć powinniśmy."
Tak też jest z opisaną tutaj historią. Jednocześnie z losami Bysia, poznajemy dalsze losy - poznanej w pierwszej części, prostytutki Kaśki Sokół. I choć przeczuwamy, że ich losy się połączą to i tak autorowi udaje się nas zaskoczyć.

Bardzo często z niemałą obawą podchodzę do kolejnych tomów cyklu, szczególnie gdy poprzedniczka była naprawdę dobra. Tak też było i w tym przypadku. Pierwsza część trylogii pruszkowskiej – „Aorta”, zrobiła na mnie wielkie wrażenie i w napięciu śledziłam jej kolejne strony. Przyznaję również, że z wielką ciekawością czekałam na kolejne wydarzenia z życia nie tylko komisarza Bysia, ale również z życia miasta, które nie bez przyczyny, kojarzy się głównie z mafią.

W Tworkach, gdzie po wydarzeniach opisanych w poprzedniej części, przebywa komisarz Byś, dochodzi do makabrycznego zdarzenia. Jedni nazywają je cudem. Inni, tak jak snujący się między budynkami szpitala psychiatrycznego Byś widzą w tym okrutną zbrodnię. Niestety jak się okazuje, nie jedyną, która będzie miała miejsce. Byś zaczyna tracić grunt pod nogami i ma wrażenie, jakby potrzebował pomocy psychiatrycznej bardziej niż się wszystkim wydaje. Jakie rozwiązanie zagadki przyniosą wydarzenia zapoczątkowane odnalezieniem ludzkiego serca w kamiennej misie? Jakie tajemnice skrywają pacjenci szpitala i jego personel? Komisarz udowadnia, ze policjantem zostaje się na całe życie. Gabriel Byś mimo, że zamienił mundur na szpitalny strój, nadal ma w sobie krew dochodzeniowca, mimo leków, którymi jest faszerowany. Czy jest jednak gotowy, na to co ma się wydarzyć?

Tak jak w poprzedniej części równolegle z wydarzeniami, które dzieją się obok komisarza, poznajemy dalsze losy Kaśki Sokół, pruszkowskiej prostytutki, która nadal próbuje uwolnić się spod szponów szefa lokalnej mafii. W jaki sposób, tym razem połączą się drogi tych dwojga? Mogę Wam tylko zdradzić, że w sposób niezwykle zaskakujący. Tym bardziej z niecierpliwością czekam na tom trzeci. Choć również szczerze mogę wyznać, że boję się, co autor tym razem zgotuje swoim bohaterom. Już przy „Krwi” czułam, że są oni na granicy wytrzymałości, że nie zniosą więcej upokorzeń i zła, które dzieje się wokół nich.

Mam wrażenie, że ta powieść, jest jeszcze lepsza niż poprzednia i jeszcze silniej trzyma w napięciu. Z jednej strony "Krew" jest kontynuacją "Aorty", łączy się z nią, w jakiś sposób jest z nią spójna. Z drugiej natomiast mam poczucie, że jest zupełnie inna. Zmienia się jej klimat, jakby wraz z zakończeniem pierwszego tomu nastąpił jakiś przełom i wszystko trzeba było zaczynać na nowo, tak jak musi to zrobić bohater tej książki.

Bartosz Szczygielski w swojej najnowszej powieści jeszcze mocniej buduje wydarzenia wokół swoich bohaterów, jeszcze mocniej zaciska pętle na ich szyi i jeszcze mocniej przeraża. Nie do końca jestem za tym by klasyfikować książki z podziałem na płeć, ale podczas czytania "Krwi" i "Aorty" miałam w głowie określenie, że jest to wyjątkowo męska powieść. Trudna, rzeczowa, twarda i dość drastyczna. To co wyjątkowo mocno w niej uderza, to rzeczywistość, w której jest sadzona.  Trudna, nieidealna i bardzo polska. "Krew" to drugi tom trylogii z nurtu noir. Znajdziemy w niej więc, tak jak poprzednio wiele wątków związanych z miastem Pruszków. Czasem dzięki tym opisom czułam się jakbym była na miejscu tych krwawych zdarzeń. Czułam się jakbym znała te miejsca, choć nigdy w nich nie byłam.

Tak jak w "Aorcie", "Krew" fascynuje i niejako nabiera tempa poprzez przeskoki między poszczególnymi scenami. Te związane z komisarzem zdają się co prawda płynąć wolniej, w tempie otumanienia lekami. Za to te z Kaśką nadrabiają podwójnie. Jeśli faktycznie istnieje tak zwany syndrom drugiej książki, mam wrażenie, że Bartosza Szczygielskiego on nie dotyczy. "Krew" moim zdaniem jest jeszcze lepsza od swojej poprzedniczki. A to daje szansę na jeszcze lepszą kontynuację.

Jak przystało na prawdziwą recenzję powinnam się teraz do czegoś przyczepić. Ok. Więc niektóre sceny były dla mnie zbyt drastyczne. Ale to tyle. Reszta mnie zachwyciła.Wy musicie przekonać się sami. :)

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Znakomity kryminał! Mocny, krwawy, trochę filozoficzny. Polecam miłośnikom gatunku!