Obłokobujanie
Patti Smith

Zjadłam grzankę, bo fasolkę przypaliłam, gdy wpatrzona w obłoki wyglądałam przez okno me zaobłoczone. Nastrojowa muzyka, podszepnięta przez duchy grających na mandolinie przodków, cicho szemrała gdzieś w tle. Wiatr poruszał zawieszonym nad biurkiem obrazem. I nagle swąd fasolki, nieznośny fetor przypalonej fasolki... Obłoki, wełniste obłoki, wzrok mój szklisty przejrzysty się w nich unurzał, teraz już kąpię się cała, w podniebnej topieli, nacieram żelem, delikatnym, srebrzystym, białym jak szorowana rano wanna, mydlę ciało; mleczne me ręce, mleczne jak piersi, mleczne jak mleko i masło i śmietanka do kawy... Zagubiona pośród piany, zagubiona pośród tłumów, w jakiejś kafejce, szukam siebie, wczorajszych impresji, może dzisiejszych, sama już nie wiem, bo tańczę, ja tańczę na łące, przecież łąka to słońce. Pitu, pitu, baju baju, natchniona byłam już u bram raju, dopóki pies mi nie zdechł a pożar mnie prawie nie pożarł. Zdjęcie kwiatuszka, fotka obłoczka, zielona łączka, módlcie się, niech stanie się książka - Patti Smith.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Surrealistyczna książka, która nadaje się do kilkukrotnego przeczytania. Dużo różnych treści, które można przekładać na różne aspekty życia. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam przemyślenia Patti Smith. Dzieli się ona swoimi wrażeniami, refleksjami o otaczającym ją świecie, ale też bardzo często celebruje czas swojego dzieciństwa i niewinności, która jej wtedy towarzyszyła. Ta książka jest jak impresjonistyczny obraz, bardzo lekka, nastawiona na wrażenia i odczucia. Poprzeplatana elementami poezji. Czyta się ją właściwie w jeden dzień i tym co zostawia w czytelniku to uczucie lekkiej melancholii i nostalgii za czasem, który leniwie płynie, gdy ukołysane chmury snują się po niebie. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)