Odnaleźć swą drogę
Aleksandra Ruda

Cudowna książka! Naprawdę nie pamiętam już kiedy tak bardzo śmiałam się przy jakiejś książce, a tu praktycznie co kilka stron wybuchałam śmiechem! Nieco mnie zdziwiła forma tej książki, bo nie ma tu jakiejś wyraźnej fabuły, powiedziałabym, że każdy rozdział to takie króciutkie opowiadanie. Na szczęście te opowiadania są ze sobą powiązane więc czyta się to naprawdę dobrze. Nie wiem w sumie czy się cieszyć, czy smucić, że w jednej książce opisane są 4 lata z nauki Oli i jej przyjaciół? Ale jeżeli autorka kolejną część napisała w tej samej formie, to można liczyć, że znowu dużo się nadzieje. No i nie byłabym sobą, gdybym nie doceniła wątku z Irgą! Jestem pewna, że będę chciała wracać do tej książki! A teraz pozostaje mi biec do biblioteki po drugi tom!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

65. ,,Typowa kobiece fantasy" - pomyślałam ze smutkiem, przeglądając charakterystykę publikacji umieszczoną na okładce książki - ,,czyli, kolokwialnie mówiąc, odmóżdżacz. Dobrze się czyta, a jeszcze lepiej zapomina". Trochę zniechęcona otwarłam tom na pierwszej stronie i rozpoczęłam lekturę... ,,[..] Solidna porcja magii i humoru ze szczyptą lubczyku. Nic nie jest proste, gdy pochodzisz z maleńkiej mieściny, aspirujesz do ukończenia renomowanego Uniwersytetu Nauk Magicznych, a twoje imię jest kompletnie niemagiczne. [...]" ~fragment opisu ,,Odnaleźć swą drogę" Odnośnie prędkości czytania się nie pomyliłam. Jednak pierwsze wrażenie minęło tak szybko, że ledwo zdążyłam wziąć na tyle głęboki oddech, by przeczytać książkę jednym tchem. Żywa, barwna akcja, nietuzinkowi bohaterowie, lawinowo przedstawiane wydarzenia i lekkostrawny styl wciągnęły mnie od samego początku aż do ostatniej strony. Ciekawy sposób przedstawiania wydarzeń dodał książce swoistego uroku: każdy rozdział opowiada jedną, odrębna historię i choć są ułożone chronologicznie, czytelnik nigdy nie wie, ile czasu minęło i jakie wydarzenia miały miejsce między przedstawionymi w powieści fragmentami. Dzięki temu całość staje się nieprzewidywalna, a relacja z bohaterami przypomina znajomość, w której ktoś od czasu do czasu przychodzi opowiedzieć, co się u niego działo. Ten oryginalny zabieg stylistyczny sprawia, że między postaciami a czytelnikiem powstaje więź do złudzenia przypominająca przyjaźń. Między innymi z tego powodu, ogromnie żałuję, że tekst został przetłumaczony przez Monikę Jasudowicz, gdyż w obecnej wersji książki nie jestem w stanie stwierdzić, czy styl Aleksandry Rudej jest godny pochwały, czy raczej powinna nad nim jeszcze popracować. Za to o polskiej wersji mogę jednoznacznie powiedzieć, że poprawność stylistyczną najlepiej oddaje słowo ,,porażka". W wielu momentach pojawiają się psujące melodię tekstu, nieadekwatne do kontekstu słowa lub kalki z języka rosyjskiego. Przez co całość, w połączeniu z charakterem głównej bohaterki, w odbiorze przypomina wyznania niedouczonej nastolatki. Biorąc pod uwagę, że od niedawna książki tej autorki są wypuszczane na rynek przez Papierowy Księżyc, mam ogromną nadzieję, że również seria ,,Olga i Otto" zostanie ponownie przetłumaczona i wydana w nowej wersji. Obecnie, jest to chyba najgorzej przygotowana książka Fabryki Słów, co budzi we mnie ogromny smutek, gdyż uważałam to wydawnictwo za jedno z najlepszych, jeśli nie najlepsze. Na domiar złego okładka zupełnie nie pasuje ani do treści, ani przede wszystkim do atmosfery powieści, chociaż to już oczywiście rzecz nie tylko mniej ważna, ale i kompletnie zależna od gustu. Niemniej jednak nie jest to książka mająca świadczyć o erudycji pisarza, tylko lekka lektura na jeden wieczór. I w tej roli sprawdza się znakomicie. Jest świetną odskocznią od wszystkich smutnych, jesienno - zimowych wieczorów i najbardziej rozweselającą z książek, jakie czytałam. Humor autorki sprawił, że śmiałam się na głos niejeden raz, ściągając na siebie zdziwione spojrzenia współlokatorki. Ostrzegam też, choć nie z autopsji, przed zaczytaniem się na nudniejszych wykładach czy podczas podróży autobusem. Dlaczego? W trakcie lektury czytelnik jest narażony na niekontrolowane wybuchy śmiechu i kategoryczną niemoc dotyczącą odłożenia książki, spowodowaną jej ogromną siłą przyciągania uwagi. Podsumowując, powieść posiada wszystko, co jest potrzebne do wieczornego odprężenia, jednocześnie niosąc ze sobą coś więcej, co być może uda mi się nazwać, gdy przeczytam ją jeszcze raz. Dlatego też, jak każda pozycja, do której zamierzam wrócić, dostaje swoje zasłużone 5. Polecam wszystkim kobietom - na smutki i studentom - na relaks przed sesją!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czarownica Olgierda Lacha postanawia studiować w Uniwersytecie Nauk Magicznych w Czystiakowie. Wybiera kierunek magii wykreśnej, który jest wolny, a nie wybrany początkowo. W trakcie nauki poznaje półkrasnoluda Ottona, uzdrowicielkę Lirę i upierdliwego nekromantę Irgę, na których może liczyć. Sama bohaterka jest osobą, która wmawia sobie rzeczy inaczej niż są. Książka z humorem pokazująca, że mimo różnić rasowych można mieć przyjaciół. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)