Sprawy rodzinne
Iwona Mejza

"Sprawy rodzinne", to książka o kobietach i dla kobiet. Czyta się ją bardzo szybko, dwie godziny i książka już za nami. Dodatkowo historia przełamuje stereotypy - teściowa czasami może być fajną i pomocną kobietą. 

Monika jest szczęśliwą żoną, kobietą sukcesu. Wraz z mężem mieszka w pięknym domu i na ogół para wydaje się być szczęśliwa. Niestety, pewnego dnia okazuje się, że mąż głównej bohaterki wyprowadził się z ich wspólnego domu. W dodatku, to sąsiad poinformował ją o tym, ponieważ widział jak ten wynosił różne kartony. Monika jest zdziwiona, bo nic nie wskazywało, aby przygotowywał się do takiego czynu. Po czasie okazuje się, że wspólniczka kobiety - Joanna znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Na domiar złego, to ona jest przyczyną wyprowadzki męża. Joanna bowiem od dawna ma romans z ukochanym Moniki. 

W jednej chwili życie Moniki zaczyna się walić... Całe szczęście, nie jest ona sama. Na pomoc przychodzi prawie była teściowa kobiety. To ona podaje jej rękę, kiedy to syn okazał się... tym kim się okazał. 

"Sprawy rodzinne", to książka o zaufaniu, zdradzie, niezależności. Pokazuje nam, że w każdej chwili może na nas spaść coś nieoczekiwanego, lecz nie ma co się poddawać i załamywać, bo to co na pozór wydaje się osobistą tragedią, może być początkiem czegoś nowego. Dziwiło mnie, że bohaterka czasami zachowywała się jak gówniara, która myśli, że mimo wszystko musi być z mężem i pomagać mu jak tylko się da. Pomagać jemu i jego kochankom, tak... liczba mnoga, bo po czasie okazało się, że mąż Moniki będzie miał dziecko z... drugą kochanką. 

Pierwszy raz czytałam coś autorki, ale jak kolejne książki są również utrzymane w tym stylu, to... muszę koniecznie przeczytać! Historia mogłaby być prawdziwa. A może... ktoś przeżył coś takiego i autorka inspirowała się tym?

"Ufaj tyle, ile trze­ba. Żyj całą sobą, dla sie­bie i na wła­snych za­sa­dach. Speł­niaj wła­sne ma­rze­nia, nie cudze, i pa­mię­taj, że życie ma nie­po­wta­rzal­ny smak".

Monika Olszewska prowadzi dość spokojne życie. Od sześciu lat jest szczęśliwą mężatką i współwłaścicielką dobrze prosperującej agencji finansowo-ubezpieczeniowej. I gdy wszystko wydaje się piękne, jej świat się wali. Mąż niespodziewanie odchodzi do innej kobiety i składa pozew o rozwód. Monika czuje się bezradna i oszukana, zdradzona niczego nie podejrzewała. Wsparcie daje jej rodzina i o dziwo teściowa. Między tymi kobietami zaczyna rodzić się prawdziwa przyjaźń.

Powieść jest napisana w formie pamiętnika. Autorka miała ciekawy pomysł i rewelacyjnie go zrealizowała, umiejętnie gra na emocjach czytelnika, wzbudzając delikatny niepokój. Z łatwością oddaje emocje, porywy serca, wewnętrzne zmagania, konflikty, tęsknoty bohaterów. A ci bardzo dobrze ukazani, zaskakująca paleta ludzkich osobowości. Każdy jest inny, zmaga się z innymi problemami, wnosi coś istotnego do całości. Nie wszystkich polubiłam, nie dało się.

Autorka kolejny raz pozytywnie mnie zaskoczyła, opowieść nie należy do łatwych. Pani Iwona porusza szereg trudnych i złożonych problemów. Trudna codzienność, skomplikowane uczucia, które niosą radość i ból, brak szczerości, kłamstwa, niedopowiedzenia, skrywane tajemnice, zdrada małżeńska, żałoba. Podejmowane decyzje i ich konsekwencje, z którymi trzeba się mierzyć. Umiejętnie stwarzane pozory, ukryte pragnienia, rodzinne skomplikowane relacje. Synowa i teściowa te dwie zupełnie różne kobiety zaczyna łączyć serdeczna nić sympatii, która stopniowo przeradza się w przyjaźń.

Słodko - gorzka, refleksyjna, życiowa opowieść o przyjaźni, o rodzinie, o szukaniu nowej drogi, o nadziei na lepszą przyszłość. O kobietach i dla kobiet, odkrywa nie zawsze przyjemną prawdę o ludziach. Serdecznie polecam.

Rodzina to najważniejsze, co mamy w życiu... Jednak nie dla każdego. Przekonuje się o tym Monika, która zostaje oszukana przez swojego męża. W momencie, gdy dowiaduje się, że jego serce mieści więcej osób, wówczas postanawia zmienić swoje życie. Stopniowo odzyskuje pewność siebie, przy okazji odkrywając ciekawe fakty. Kobieta nawet nie spodziewa się tego, ile tajemnic rodzinnych skrywają jej bliscy... 

Życie potrafi zaskoczyć każdego z nas. Z dnia na dzień lepiej poznajemy siebie, a także ludzi, którzy nas otaczają. Dowiadujemy się, komu możemy ufać, a komu lepiej nie powierzać sekretów. Nigdy jednak nie mamy pewności, czego dowiemy się kolejnego dnia...

"Sprawy rodzinne" to historia, która opowiada o normalnym życiu przeciętnej kobiety. Monika miała męża, dom, przyjaciół, własny biznes. Starczało jej na codzienne potrzeby, wiodła dość dobre życie. W momencie, gdy dowiedziała się o romansach męża, jej losy nieco się zmieniły. Abstrakcyjnie, nawiązała jeszcze lepszy kontakt z rodziną (wkrótce już) byłego męża, zmieniając także swoją codzienność. Iwona Mejza, w swojej powieści pokazuje, jak przewrotne potrafi być życie. Choć na co dzień niczego nam nie brakuje, nie raz bliscy potrafią nas rozczarować. Za pomocą bohaterów przedstawia różne tajemnice, ukazując przy tym także, jak wiele uczuć, kłamstw i faktów można ukrywać. W końcu nic nie jest czarno-białe, tylko my nie dostrzegamy pewnych kolorów. 

"Sprawy rodzinne" zabrały mnie w przewrotną powieść po tajemnicach. Fabuła tej książki jest intrygująca, w dużym stopniu nawiązująca do życia codziennego. Autorka ukazała tutaj wspomnianą wcześniej, przeciętną rodzinę. Za pomocą ich losów przemawia do czytelnika, skłaniając do refleksji. Osobiście, historia podobała mi się. W przyjemny, nieco sielski sposób opowiada o losach bohaterów, pozwala zastanowić się nad niektórymi kwestiami. Jedyny minus za dość monotonną akcję, bez większych zaskoczeń. Myślę, że odpowiednią oceną będzie tutaj 6/10. Historia ciekawa, dość przeciętna, raczej nie wyróżniająca się na rynku książki. 

(...) Nigdy nie warto rozpaczać nad rozlanym mlekiem, bo to nic nie daje. Ale warto uczyć się na błędach, niekoniecznie swoich. (...)

Na okładce książki jest napisane: ...to ironiczna opowieść o tym, że życie potrafi zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie, a przyjaźń może narodzić się zupełnie nieoczekiwanie.

Znając ,,pióro" tej autorki bez wątpliwości sięgnęłam po jej najnowszą powieść. I chociaż fabuła trochę mnie szokowała i trochę bawiła, to uważam, że bardzo miło spędziłam czas z bohaterkami, chociaż przyznam szczerze, że nie spodziewałam się, że ta z pozoru lekka, łatwa i przyjemna lektura wywoła we mnie tyle emocji.

Czytając uśmiechałam się, ale i wzruszałam, a to chyba jest najlepszą rekomendacją dla książki.

Czytałam ją z dużym zainteresowaniem chociaż podejście do życia głównej bohaterki trochę mnie zaskakiwało, może dlatego, że chwilami czułam nierealność zachowania tej dorosłej, inteligentnej kobiety. Wiem, że można się zaprzyjaźnić z kochanką męża, ale żeby od razu traktować ją jak najbliższą rodzinę? To chyba nie dla mnie ?

Ta powieść to momentami refleksyjna, a momentami nieco ironiczna opowieść życiowa o przyjaźni, rodzinie, ale chyba przede wszystkim o poszukiwaniu siebie w gąszczu różnego rodzaju problemów.

Jest z jednej strony uczuciowa, pełna dobrych i złych emocji, ale jest także pełna smutków i radości. Z całą pewnością jednak kipi nadzieją i zapewne niejedną osobę zmusi do przemyśleń.

Styl jakim pisze Iwona Mejza jest lekki i przyjemny w odbiorze treści, trochę ironiczny a nawet zabawny, ale autorka potrafi też wzruszyć do łez.

Historia Moniki mogłaby się wydarzyć wielu kobietom, ale zastanawiam się, ile z nich zachowałoby tak zimną krew i potraktowało swoje rywalki z takim przyjacielskim podejściem jak to zrobiła ona.

Autorka porusza w swojej powieści kilka ważnych tematów. Mamy zdradę jako wątek główny, mamy relacje rodzinne będące często konfliktem w społeczności zaściankowej, ale mamy również bardzo ważny wątek choroby nowotworowej.

Główna bohaterka to kobieta młoda, piękna, mądra i zaradna. To kobieta, która mimo stawiania czoła wielu problemom potrafi spojrzeć na życie tak, aby nie upaść i się nie załamać. Mało tego, nawet w obliczu mnóstwa własnych problemów potrafi wyciągnąć pomocną dłoń nawet do swojego potencjalnego wroga.

Patrząc na okładkę można się spodziewać słodkiej i przyjemnej opowieści, ale niech nikogo ta okładka nie zwiedzie, bo fabuła momentami jest dość przewrotna.

Z pewnością mogę powiedzieć, że ta powieść niesie w sobie wiele mądrości życiowej, takiej, w której nie dominuje złość i nienawiść, ale empatia i wybaczenie.

Życie czasami potrafi mocno zaskoczyć, ale czy każdy z nas potrafi pokonać przeciwności z podniesioną głową, tak aby wyjść z wygraną?

,,Nigdy nie mów więcej, niż trzeba, nie zwierzaj się obcym osobom z osobistych spraw, nie ufaj na kredyt. Ufaj tyle, ile trzeba". 

Pozycja ta jest jak dzieło, które wciąga czytelnika w głąb emocji, snując misterną opowieść o relacjach rodzinnych i tajemnicach, jakie nieraz skrywają się za pozornie spokojną fasadą. Przykuwający uwagę styl pisarski oraz głębokie psychologiczne analizy sprawiają, że ta powieść staje się nie tylko lekturą, ale prawdziwym doświadczeniem odkrywania ludzkiej duszy. 

Wpisując się w tradycję literackiego realizmu psychologicznego, oddaje hołd skomplikowanemu światu emocji i relacji między ludźmi. Już na wstępie jesteśmy zanurzeni w świecie bohaterów, których historie stanowią skomplikowaną sieć powiązań. Autorka eksploruje ich psychikę z niewiarygodną wnikliwością, ukazując ich lęki, tęsknoty, wewnętrzne konflikty i radości w sposób, który nie pozostawia czytelnika obojętnym. 

Książka przekonująco ukazuje, że relacje w rodzinie to skomplikowany labirynt uczuć, które mogą równocześnie być źródłem miłości i bólu. Wnikliwa analiza relacji między bohaterami pozwala czytelnikowi odkrywać ukryte motywacje i tajemnice, które wplatają się w opowieść niczym niewidzialne nici. Przeplatanie wątków czasowych pozwala zrozumieć, dlaczego bohaterowie podejmują określone decyzje i jakie wydarzenia ukształtowały ich życie. 

Nie brakuje momentów zaskoczenia i zwrotów akcji, które trzymają czytelnika w napięciu. Zręcznie budowane napięcie poprzez stopniowe odkrywanie fragmentów przeszłości bohaterów, nadaje fabule większej głębi. To nie tylko opowieść o tym, co widoczne na powierzchni, ale również o ukrytych pragnieniach, konfliktach i zranieniach, które składają się na pełen barw portret rodziny. 

Uwagę zwraca również wielowymiarowość postaci. Bohaterowie mają swoje pasje, lęki, ambicje i marzenia, a dzięki temu nie są jednowymiarowi. Wykreowane postacie stają się nam bliskie, a ich losy wywołują autentyczne emocje. To zróżnicowanie psychologiczne dodaje powieści autentyczności i sprawia, że czytelnik może zidentyfikować się z ich różnymi aspektami, dając tym uderzającą realność.