Uśmiech Giocondy
Aldous Huxley

Po tomik "Uśmiech Giocondy" sięgnęłam wspominając niegdysiejsze literackie uwiedzenie swoje "Wyspą" i "Nowym, wspaniałym światem". I -- jakże to bolesne -- muszę być okrutna, gdyż trochę się zawiodłam. Pierwsze opowiadanie traktuje o wielbicielu płci niewieściej leniwie przepędzającego życie idąc po najmniejszej linii oporu, podejmującego istotne decyzje bezrefleksyjnie, bezwładnie nieomal. Zgubne nawyki i niemoralność sprowadzają na jegomościa nieszczęście. Opowiadanie, w zamierzeniu chyba moralizatorskie, w praktyce okazało się kiepskim minikryminałem. Drugie opowiadanie -- "I odtąd już zawsze byli szczęśliwi" -- to ironiczna i histeryczna próba porachunków z bezsensem wojny. To opowiadanie nie jest pozbawione pewnej wartości, jest wymowne, daje do myślenia. Mimo jednak pewnych zalet, czegoś tu zabrakło. Reasumując: opowiadania nie są złe, niemniej nie są to najlepsze dzieła Huxleya.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)