Zaklęci w milczeniu
Susan Hill

Jak na tak krótką książkę, akcja bardzo powoli się rozwijała... zwłaszcza na początku, co trochę mnie zniechęciło, bo przydługi, nieciekawy początek często zwiastuje równie denną książkę... czy faktycznie taka była? Ciężko powiedzieć... chyba miał być kryminałek, a okazało się, że więcej tam obyczajówki. Ogólnie... takie mierne 4. Wątek Helen, jej nowego związku i dzieci - kompletnie nie rozumiem celowości wprowadzania tych postaci... ani nie byli głównymi bohaterami, ani ne odgrywali kluczowej roli... nawet nie mieli powiązań z głównym tematem - bezsensowne marnowanie stron (w i tak krótkiej historii). Nudna... niby wzbudza zainteresowanie i czytając człowiek zastanawia się, co będzie dalej, ale to historia, która nie wyróżnia się niczym szczególnym. Z jednej strony mamy śledztwo (trochę ubogo przedstawione - praktycznie od samego początku brak podejrzanych i jakichś poszlak, aż tu nagle na ostatnich 5 stronach pojawia się morderca... bez komentarza...), z drugiej prywatne rozterki głównego bohatera Simona, trochę rodzinnych kłopotów jego siostry + śmiertelna choroba jego szwagra, z trzeciej jakieś bardzo powierzchowne życie naszego snajpera (ciekawe, że nikt nie pomyślał, żeby szukać podejrzanych wśród byłych wojskowych albo wśród osób, które szkolą się w zakresie korzystania z broni...) i z czwartej (jak wyżej wspomniałam) wątek z kosmosu - życie "chóralnej" koleżanki siostry głównego bohatera. Trochę historia bez ładu i składu, jakby autorka nie potrafiła przyprawić książce "rąk i nóg". Zastanawia mnie, czy poprzednie części też były pisane w ten sposób - stety, niestety nie pozostaje mi nic innego, jak zapoznać się z wcześniejszymi książkami o Simonie... zapewne tylko po to, żeby przekonać się, czy ta książka była jakąś wpadką, czy autorka rzeczywiście nie powala na kolana.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaklęci w milczeniu jest tak samo melancholijne i rzewne jak wcześniejsze przygody Simona Serraillera, książka jest słabym kryminałem i jedynie zdarzenia w czasie Dzbankowego jarmarku są pewnym promykiem w tej niestety niezbyt ciekawej książce, bo tożsamość mordercy można było w miarę łatwo wywnioskować poprzez natężenie pojawiania się jej w tekście.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)