Alessando Del Piero. Gramy dalej
Alessando Del Piero

Kiedyś piłka nożna, jako dyscyplina sportu nie znajdowała się w moim ścisłym kręgu zainteresowań. Zawsze bardziej "kręcił" mnie taniec figurowy na lodzie, wyścigi samochodowe czy zawody atletyczne. 

Moją niechęć do piłki nożnej i wszystkiego, co z nim związane, przełamał mój młodszy brat. Ten jako obsesyjny fan i odnoszący sukcesy na drabince sportowej, młody piłkarz , od zawsze zarzucał mi ignorancję w tym temacie. A, że ja należę do osób chłonącą wiedzę z każdej strony, a do tego ambitną, która nie lubi wdawać się w dyskusję, jeśli nie ma wiedzy na dany temat, to musiałam się podszkolić.

I co się okazało? Że złapałam bakcyla. Moja wiedza jest jeszcze na etapie żłobka, ale wciąż się uczę, oglądam , czytam, itp.

W parze ze zdobywaniem informacji idzie moje zamiłowanie do czytania biografii/autobiografii/ pamiętników itp. publikacji. Wczoraj przeczytałam wspomnienia włoskiego piłkarza, wielokrotnego reprezentanta Włoch oraz Mistrza Świata z 2006 roku - Alessandra Del Piero.

Piłkarz swoją opowieść zaczyna od momentu, gdy w szkole jako dziecko miał napisać kim byłby chciał być w przyszłości. I wiadomo, jak każdy chłopiec Del Piero się zastanawiał, czy ma być kucharzem, kierowcą ciężarówki, a może piłkarzem. 

Pasja i miłość do gry w piłkę zwyciężyła nad wszystkimi innymi dziecinnymi planami. Del Piero wspomina , jak całymi dniami trenował z kolegami. I zawsze ostatni schodził z podwórka. Nie ze zmęczenia, ale z obowiązku, gdyż nadchodziła pora snu.

Miłość do piłki w chłopcu rozwijali rodzice, którzy jako odpowiedzialni, kochający opiekunowie zauważyli zawzięcie syna. A, że Del Piero pochodził z ubogiej, włoskiej rodziny, to na początku "trenował" piłkami np. styropianowymi. Rodzice inwestowali w syna każdy grosz, by Alessandro mógł zacząć swoją karierę w klubie San Vendemiano, a następnie w Padwie . Po latach został zauwazony i trafił do najlepszego klubu we Włoszech, a może i na świecie- Juventusu.

My Polacy , także mamy w historii Juventusu swój, polski akcent. Naszą chlubą jest przecież prezes PZPN-u - Zbigniew Boniek.

Ale wracając do bohatera dzisiejszej recenzji, to Del Piero napisał bardzo mądrą , życiową , ciepłą książkę . Piszę on o sobie niewiele, gdyż z każdego zdania wypływa jego główna cecha, jaką jest skromność.

Jest on mądrym człowiekiem, który doskonale wie, że talent to nie wszystko. Liczy się pasja, miłość, siła, samozaparcie i nieustająca praca nad samym sobą, jak i przeciwnościami , które przychodzą i odchodzą . Trzeba walczyć, a marzenia się spełniają.

Piłkarz poprzez każde słowo pragnie wyrazić wdzięczność przede wszystkim rodzicom (choć jego tata już nie żyję), żonie i wszystkim ludziom, których działania złożyły się na sukces jaki Del Piero osiągnął.

Mimo, wielu nieprzyjemnych momentów w życiu piłkarz nie skarży się nawet raz. Bije z niego optymizm i wiara, że wszystko dzieje się po coś. I nawet jeśli zdarzało mu się siedzieć na ławce rezerwowej, nie buntował się przeciwko zamysłowi trenera, bo wiedział, że w drużynie siła. Mimo swoich wielkich zasług i umiejętności i zdobytych tytułów, to Del Piero zdaje sobie sprawę, że pieniądze to rzecz ulotna, ale możliwość kopania tego okrągłego przedmiotu jest momentem nieuchwyconego piękna, graniczącego z mistycyzmem.

Jest to książka obowiązkowa dla zainteresowanych tematem . Jest niebywale ciekawa, niosąca przesłanie i burząca stereotyp tępego sportowca.  Aleessandro udowadnia, że świat piłki może być frapującym i wciagającym hobby na całe życie.