Bieg do gwiazd
Dominika Smoleń

Dziewiętnastoletnia Adrianna od dziecka zmaga się z cukrzycą. Informacja o chorobie spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Z dnia na dzień musiała przewartościować swoje życie, ale nawet w najgorszych koszmarach nie przypuszczała, że przez chorobę jej najbliżsi się od niej odwrócą, zamiast być dla niej wsparciem i okazywać jeszcze więcej miłości. Nie potrafiła sobie z tym poradzić, wpadała w coraz większy dołek emocjonalny, by ostatecznie dopuścić się próby samobójczej. Kiedy kolejny raz po nieudanej próbie samobójczej trafia do szpitala psychiatrycznego, nawet nie wie, że w tym czasie jej ukochana babcia umarła. W dniu, kiedy wychodzi ze szpitala, o tym zdarzeniu informuje ją ojciec i przekazuje dla niej list. Babcia prosi ją tylko o to, aby przez miesiąc postarała się żyć, jak normalna nastolatka, dała sobie czas na przemyślenie różnych spraw i zaczęła walczyć z własnymi demonami. Ada postanawia spełnić babciną prośbę, która jak się później okaże, zmieni diametralni jej dalsze postrzeganie rzeczywistości.

„(…) warto kochać i okazywać uczucia nie za to, jaki ktoś jest, ale także – pomimo to”.

Podeszłam do tej książki bez większego entuzjazmu, ale tylko dlatego, że w swoim życiu przeczytałam już mnóstwo młodzieżówek, i wydawało mi się, że niczym mnie ten gatunek nie zaskoczy. Kiedy jednak zaczęłam czytać opowieść młodziutkiej Adrianny, przepadłam po kilku stronach… Jestem bardzo miło zaskoczona.

Często jest tak, że niektórzy nie rozumieją, czym jest cukrzyca i depresja, toteż potrafią szydzić, kpić i wyrządzać głupie dowcipy – zabawne tylko dla jednej strony. Natomiast rodzina potrafi wspierać, rozmawiać o tym i wspólnie przeżywać tę drastyczną zmianę w ich wspólnym życiu. Niestety Ada nie miała tego szczęścia, bo jej rodzina całkowicie się od niej odwrócił, a przynajmniej ona tak to odbierała, przez co popadła w depresję i targnęła się na własne życie. Wcześniej, kiedy babcia żyła, to tylko ona ją wspierała w tej walce, kiedy ta umarła, dziewczyna doszła do wniosku, że też nie ma po co żyć. Jestem pewna, że to, w jaki sposób zostały przedstawione relacja dziewczyny z rodziną, jak również jej problemy, rozterki i zmaganie z chorobą, poruszą większość czytelników.

„Życie to nie tylko radość. To też smutek i upadki, które sprawiają, że możemy się czegoś uczyć na naszych błędach”.

Nie jest to typowa książka o cukrzycy, bo mimo iż są niektóre zagadnienia z nią związane, to nie przeważają w fabule, dlatego nie tworzą z tego poradnika – czym jest cukrzyca. A raczej dobrze napisaną powieść młodzieżową, z której można wynieść kilka informacji na temat tego, jak żyć z chorobą. Autorka oparła historię Biegu do gwiazd na mocnym fundamencie. Smoleń, jako że sama choruje na cukrzycę typu I, jest bardzo dobrze rozeznana w temacie, dlatego jej książka jest merytorycznie dopracowana. Jednocześnie nie rzuca formułkami stricte medycznymi, a dobrze przyswajalnymi zwrotami, które umiejętnie wplata w fabułę, dlatego czytelnik nie odczuwa przytłoczenia. Jednak, gdyby ktoś miał problemy, to na końcu książki został umieszczony słowniczek, w którym opisane zostały najważniejsze zwroty i pojęcia związane z cukrzycą. Osobiście niewiele wiedziałam o tej chorobie, toteż z tej powieści wyniosłam nieco więcej informacji, które uświadomiły mi, że mimo iż to ciężka choroba to przy wsparciu i miłości bliskich osób można z nią żyć „normalnie”, na tyle, jak bardzo jest to możliwe.

Trzeba również zwrócić uwagę na kreację bohaterów, ponieważ autorka skrupulatnie nakreśla obraz człowieka, który musi się zmierzyć z troskami codzienności. Ada, jak już wspomniałam, boryka się z cukrzycą i depresją. Jej kilku znajomych, również nie ma łatwego życia, bo każdy dźwiga swoją własną tragedię, mimo to nie dają za wygraną. Jedna z bohaterek, Lena straciła siostrę, do tego ma pamięć absolutną, przez co dziewczyna pamięta dosłownie wszystko, nawet rzeczy i momenty, o których chciałaby dawno zapomnieć. Nie ukrywam, że mam również swojego ulubionego bohatera i jest nim Łukasz, który stracił rodziców, przez co został sam z młodszym bratem nad którym podjął opiekę. Został z dnia na dzień zmuszony, aby dorosnąć, bo był zobligowanym do tego, aby pogodzić domowe obowiązki ze szkołą i pracą. Ci młodzi ludzie przeszli wiele w swoim krótki życiu, dlatego tak bardzo ich prywatne tragedie wpływają na emocje czytelnika.

Dominika Smoleń jest większości znana, jako jedna z prowadzących bloga Książkowir. Czyta dużo i jeszcze więcej pisze. Bieg do gwiazd to druga książka napisana przez autorkę. Nie było mi dane czytać debiutanckiej powieści, bo zwyczajnie to nie moja tematyka, dlatego nie mam porównania, czy autorka doszlifowała swój warsztat. Niemniej Bieg do gwiazd, bo na nim się teraz skupmy, jest dobrą książką, może nie najlepszą, jaką miałam okazję czytać, ale na tyle dobrą, że z czystym sumieniem mogę ją polecić. Czyta się ją z dużym zaangażowaniem, a problemy głównej bohaterki przemawiają do czytelnika, łatwo też jest się z nią utożsamić i pomyśleć choć przez chwilę, jak byśmy się zachowali w sytuacji, w której zdiagnozowano by u nas jakąś chorobę? Czy odebralibyśmy to, jako wyrok śmierci, a może podjęli z nią walkę?

REKOMENDACJA:

Historia Adrianny nie jest delikatna. Jest szczera, przy tym brutalna i często bolesna. Porusza temat bardzo trudny i skłaniający do przemyśleń. Dominika Smoleń oddaje bardzo rzeczywisty obraz przeciwności, z jakimi zmagają się osoby chore na cukrzycę i depresję. To opowieść o szukaniu szczęścia w życiu i budowaniu wszystkiego od nowa, ale też o pragnieniu bycia zauważoną i kochaną przez najbliższych. Mówi, że życie to nie tylko radość, bo zdarza się w nim również smutek, z którego można się czegoś nauczyć.

Informacje dodatkowe o Bieg do gwiazd:

Wydawnictwo: Szara Godzina
Data wydania: 2018-02-05
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-65684-64-6
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię: Magnolia044