Dwór mgieł i furii
Sarah J. Maas

,,Dwór mgieł i furii" jest kontynuacją ,,Dworu Cierni i Róż" i podobno przedostatnią częścią cyklu. W poprzednim tomie poznaliśmy Feyrę, która po zabiciu fae trafia na Dwór Wiosny jako zakładniczka. Tam zakochuje się w księciu Tamlinie, o którego musi walczyć z bezwględną Amaranthą, która zamierza podbić Prythian i zniewolić fae zarówno wysokiego rodu, jak i tych pomniejszych. Ostatecznie Feyrze udaje się pokonać wroga, uzyskać nieśmiertelność i odzyskać ukochanego.

Teraz wreszcie ma szansę odbudować szczęście u boku Tamlina. Akcja rozpoczyna się na Dworze Wiosny, gdzie zakochani przygotowują się do ślubu. Jednakże Feyrę prześladują koszmary, w których główną rolę odgrywa Amarantha. Czy zło na pewno jest martwe i zostało pokonane? Może Prythian czeka kolejna wojna?

Wydaje się, że Tamlin nie widzi problemu i zamyka Feyrę w złotej klatce. Według niego, jedynym jej zmartwieniem powinno być to, by zawsze ładnie wyglądać i uśmiechać się do poddanych. Ale co z umową zawartą z Rhysandem księciem Dworu Nocy? Jeden tydzień w miesiącu, Feyra zobowiązała się spędzić w jego królestwie. Jak można się domyślić, książę nie zapomniał o tym układzie...

W tym tomie bliżej poznamy władcę Dworu Nocy. Na scenę wkroczą nowi bohaterowie, którzy zapadają w pamięć. Na Dworze Wiosny najbardziej wyrazisty jest Lucien, tutaj zaś cały wewnętrzny krąg Rhysanda jest... osobliwy: jego kuzynka Mor, przyprawiająca o dreszcze Amrena oraz Ilyryjscy bracia, których nie łączą więzy krwi Azriel, pełniący rolę naczelnego szpiega oraz Kasjan, odpowiadający za królewską armię.

Czytelnicy na pewno nie będą narzekać na nudę, ponieważ akcja jest wartka, a autorka realizuje kilka ciekawych pomysłów. Dwór Cierni i Róż bazował na opowieści o Pięknej i Bestii, teraz zaś nawiązuje do mitologii: umowy między Persefoną a Hadesem.

Sarah J. Maas powoli pokazuje czytelnikom resztę kontynentu - bowiem prócz Dworu Nocy, wraz z bohaterami wkraczamy też na Dwór Lata; poznajemy imiona pozostałych książąt oraz dowiadujemy się, jakimi mocami posługują się poszczególni władcy. Wracamy też do świata ludzi, który jest o wiele większy, niźli tylko osada, z której pochodzi Feyra.

Przyznam, iż jestem fanką pisarstwa pani Maas, jednakże widzę pewne podobieństwa pomiędzy tą serią a ,,Szklanym Tronem" - tutaj główna bohaterka również uczy się zabijać, choć początkowo Feyrę prześladują wyrzuty sumienia za odebranie życia niewinnym fae podczas konfrontacji z Amaranthą, natomiast Celaena ze Szklanego Tronu nie ma najmniejszego problemu z niesieniem śmierci nawet tym, którzy na to nie zasłużyli, (dowód mamy choćby w jednym z opowiadań poprzedzającym całą serię). Autorka ma chyba też słabość do tatuowania skóry, bowiem zarówno ciało Feyry, jak i Celaeny zdobią atramentowe zawijasy.

Nie wiem dlaczego, ale podróżując po Dworze Nocy, miałam wrażenie, jakbym już wcześniej tam była. Na myśl przyszła mi seria rodzimej autorki ,,Ja, Diablica", gdzie snuliśmy się po wspaniałym podziemnym świecie, pełnym przepychu i... humoru. Choć tam bohaterowie zostali pokazani w sposób śmieszny i niemal groteskowy, można dostrzec pewne podobieństwa między ukazaniem tych światów: choćby pomysł na czyściec, który nawiązywał do mitologii i syzyfowego wtaczania kamienia pod górę; tak tutaj mamy Dwór Koszmarów, w którym żyją degeneraci, ledwo tolerujący swojego książęcego zwierzchnika.Jeszcze jeden zabieg wydał mi się znajomy - więź godowa przypominała wilkołacze wpojenie ze ,,Zmierzchu" S. Meyer...

Jestem niezwykle rada, że mogłam poznać wycinek historii Prythianu, wydarzenia sprzed niemal pięciuset lat, z innej wojny, w której brała udział sama Amarantha; poznałam też przeszłość Rhysa oraz Tamlina, dzięki czemu łatwiej jest zrozumieć postępowanie tych postaci.

Niemniej widzę też kilka minusów całej historii: otóż nie przekonały mnie opisy seksu Feyry i Tamlina oraz Rhysanda. Nie jestem osobą pruderyjną, lecz nie przepadam za romansami erotycznymi, a szczegółowe opisy ekscesów łóżkowych Feyry uważam za zbyteczne w fabule. Poza tym uważam, że w języku polskim trudno jest oddać zmysłowość scen intymnych; choć nasz język jest niezwykle bogaty, słownictwo za pomocą którego można oddać akt seksualny jest raczej ubogie; łatwo jest też popaść w wulgaryzm.

Kilka pomysłów autorki wydało mi się nielogicznych, jak chociażby samotne ćwiczenia Feyry i Rhysanda nad mocą dziewczyny w ilyryjskim lesie. Czy naprawdę książę w razie kłopotów jest zdany wyłącznie na samego siebie? Z góry było wiadome, że postępowanie tej dwójki przyniesie kłopoty. Wydaje mi się, że Maas pośpiesznie zakończyła ten tom; wydarzenia nadchodzącej wojny, wyprawa do Hybernii i zmierzenie się z nowym-starym wrogiem, była opisana dosłownie w trzech rozdziałach. Autorkę zdecydowanie stać na więcej, więc pod tym względem zakończenie mnie rozczarowało, (choć bynajmniej nie z powodu fabuły powieści).

Teraz pozostaje mi wyczekiwanie kolejnego tomu, który ukaże się dopiero w 2018 roku z powodu choroby autorki. Możemy spekulować, kiedy wyjdzie u nas. Czas pokaże, należy więc uzbroić się w cierpliwość. Mam nadzieję, że wydawnictwo nie zawiedzie fanów, a tłumacz stanie na wysokości zadania. Na pocieszenie mogę wracać do ,,Dworu Cierni i Róż" oraz jego kontynuacji i zatapiać się w magicznym świecie fantasy i Prythianu, który znów stanie przede mną otworem.

Informacje dodatkowe o Dwór mgieł i furii:

Wydawnictwo: Uroboros
Data wydania: 2017-01-11
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788328021754
Liczba stron: 768
Tytuł oryginału: A Court of Mist and Fury
Język oryginału: Angielski
Tłumaczenie: Jakub Radzimiński
Dodał/a opinię: megami91