To dziwna książka,chwilami dość niepokojąca,w której trudno rozróżnić co jest rzeczywistością,a co fikcją.Oparta jest na rosyjskiej bajce o Śnieżynce,czyli dziewczynce upepionej ze śniegu przez niemłode bezdzietne małżeństwo.Różne wersje tej bajki poznaje czytelnik wraz z zagłębianiem sie w lekturę.W sumie nie fabuła jest tu najważniejsza.Mnie uwiodły opisy Alaski z początku dwudziestego wieku.Krainy,której rytm wyznaczają pory roku i dzika przyroda zz rozmaitościa zwierząt.To miejsce,które albo zahartuje jego mieszkańców,albo ich pokona.inna opcja nie występuje.Trudno przetrwać w miejscu,w którym niedobór światła przez długą część roku i mroźna aura odbiera chęć do życia i powoduje stany depresyjne zwane przez mieszkańców snieżną gorączką.Podstawowym zajęciem pozwalającym na utrzymanie się jest uprawa roli i łowiectwo. Głównymi bohaterami sa starzejący się Jack i Mabel,wieloletnie małżeństwo,które przeniosło sie z Pensylwani uciekając przed żałobą po stracie dziecka.Trudy życia na Alesce oddalają ich od siebie,każde samodzielnie próbuje zmagać się z własnymi demonami.Obydwoje są osamotnieni i z trudem wiążą koniec z końcem.Pewnego dnia postanawiaja ulepić bałwana ze śniegu,nadając mu żeńskie rysy.W kilka dni później spotykają niezwykłą dziewczynkę,samotnie mieszkającą w leśnych ostępach...Trudno powiedzieć kim tak naprawdę jest Faina,w jaki sposób udaje jej się samotnie przeżyć,gdzie podziewa się podczas długich nieobecności u Mabel i Jacka...Pozostaje ona zagadką do samego końca książki,któe zresztą można różnie interpretować.Książka jest głównie opisowa,mało jest tutaj dialogów,a bohaterów poznajemy przede wsystkim po jego przemyśleniach,sposobie życia i stosunku do innych.
Książka składa się z trzech części.pierwsz opowiada o pierwszych dwóch latach pobytu małżeństwa na Alasce.nie sa to dla nich łatwe czasy,fabuła toczy sie dość wolno.Druga cześć to przeskok o sześć lat,Faina jest już dorastającą dziewczyną,o której względy stara się Garreth,syn sąsiadów Mabel i Jacka.Trzecia część książki jest epilogiem,którego fabuła ma miejsce po kilkuletnim przeskoku.
Poobała mi sie kreacja bohaterów.Każdy z nich jest odmienny,tak kobiety jak i mężczyźni ukazani są z różnej perspektywy,w odmienny sposób próbują odnaleźć się w nowej dla nich sytuacji;są dopracowani i nie sa idealni.Są zwykłymi,ciężko pracującymi ludźmi,z wadami i zaletami.
Zakończenie jest niejednoznaczne,każdy czytelnik może sam sobie dopowiedzieć co właściwie się stało.
Ja na zakończenie chciałabym zamieścić dwa krótkie cytaty,które w twj książce znalazłam
Do wiary w cuda rozumienie było jednak zupełnie zbędne. […] Aby w coś uwierzyć, należało zaprzestać poszukiwania wyjaśnień i skupić się na ochranianiu tej iskierki wiary, nim prześliźnie się nam przez palce.
I jeszcze:
Życie zawsze miota nami na różne strony. Ale na tym właśnie polega przygoda: nie wiesz, jak to się skończy i dokąd zajdziesz. Ktokolwiek mówi, że życie jest czymś innym niż tajemnicą, okłamuje samego siebie.
Informacje dodatkowe o Dziecko śniegu:
Wydawnictwo: Pascal
Data wydania: 2013-10-31
Kategoria: Inne
ISBN:
Liczba stron: 416
Dodał/a opinię:
ewa7310
