Fatum i furia
Lauren Groff

"Plażą szły dwie osoby. Ona, jasnowłosa o wyrazistej urodzie, w zielonym bikini, choć w Main w maju było jeszcze zimno. On, wysoki i energiczny, tak promienny, że nie sposób było oderwać od niego wzroku. Mieli na imię Mathilde i Lotto. (...) On objął jej twarz dłońmi i pocałował jej blade usta. Teraz mógłby umrzeć ze szczęścia. (...) Cóż, był młody, miał dwadzieścia dwa lata i tego ranka w sekrecie wziął z nią ślub." Nie sądzicie, że brzmi dość banalnie? Nie należy jednak oceniać pochopnie i właśnie powieść Lauren Groff jest najlepszym tego przykładem. Wcześniej nie zdarzyło mi się spotkać z prozą tej autorki, ale słyszałam wiele dobrego o Fatum i furii, więc postanowiłam nie zrażać się na początku. Muszę przyznać, dobrze się stało, że nie odłożyłam książki , która na pierwszy rzut oka wydawała mi się raczej przeciętna. Każdy kolejny rozdział okazywał się coraz lepszy, a rozwój akcji wciągał. Lauren Groff stworzyła historię związku w dwóch częściach. Pierwsza, Fatum, opowiedziana jest głównie z punktu widzenia Lotta. Poznajemy jego dzieciństwo, wszelkie szaleństwa i błędy młodości; towarzyszymy bohaterowi w każdej ważnej chwili, będąc świadkami rozwijającego się geniuszu Lotta, wziętego dramatopisarza. Możemy jednak odnieść wrażenie, że mimo kłód rzucanych pod nogi przez los (patrz: fatum), wszystko układa się naprawdę nieźle. Historia Mathilde i Lotta jest chyba trochę zbyt wspaniała; ich miłość do siebie pomaga przezwyciężać przeciwności, oboje stanowią dla siebie oparcie, światło życia etc. Czy aby nie jest za pięknie? Gdy zaczynamy czytać część drugą, Furię, zaczynamy rozumieć, że Fatum stanowiło ledwie preludium, wprowadzenie do właściwej części powieści. Teraz to Mathilde przedstawia swoją wersję historii, a czytelnik może już tylko wątpić w to, czego dowiedział się wcześniej. Tu muszę się zatrzymać, bo zdradzenie choćby jeszcze jednego szczegółu książki może zepsuć całą przyjemność czytania. Mogę tylko przypomnieć, że furie w mitologii rzymskiej były utożsamiane z greckimi eryniami, boginiami zemsty. Fatum i furia to książka bardzo dobra, choć to ocena ogólna, bo Groff krąży między wybitnością a przeciętnością. Autorka stworzyła bardzo dokładny portret psychologiczny dwojga ludzi, w którym wartości sprzeczne nie muszą się wykluczać, a zabieg ten świadczy o rewelacyjnym przygotowaniu Groff. Z drugiej strony dość często zdarzają się momenty wyraźnie słabsze, gdzie wynik obserwacji wydaje się co prawda trafny, ale ociera się o banał, co bywa denerwujące w tak dobrej książce. Powieść jest wciągająca, a jej druga część trzyma w napięciu niczym najlepsze thrillery, zresztą powoduje czasem podobny dreszcz. Muszę jeszcze wspomnieć o bardzo ciekawym środku, jakiego użyła Groff. Narrator czasami wychodzi z cienia rzucając swoje uwagi bezpośrednio do bohaterów i sytuacji [To prawda, ten zabieg stanowi o oryginalności Fatum i furii]. Podsumowując, Fatum i furia Lauren Groff powinno się przeczytać, i to nie dlatego, że Barack Obama uznał ją za najlepszą powieść 2015, a z powodu tego, że jest to po prostu dobra literatura. [Poważnie, przeczytajcie, nie będziecie żałować.] http://monweg.blogspot.com/2016/04/fatum-i-furia-lauren-groff.html

Informacje dodatkowe o Fatum i furia:

Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2016-03-16
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-240-4103-9
Liczba stron: 400
Dodał/a opinię: Monika Piotrowska-Wegner