Kamieniarz
Camilla Läckberg

Jest październikowy poranek. Rybak Frans Bengtsson wypłynął łódką, aby opróżnić więcierze, które zostawił na homary. Przy ostatnim coś się mocno zacina. Frans przeczuwa, że nie będzie to zwykły połów, i nie myli się – w siatce więcierza tkwi ciało dziewczynki. Patrik Hedström i jego koledzy z komisariatu w Tanumshede mają do rozwikłania kolejną skomplikowaną zagadkę. Podczas sekcji zwłok w płucach dziecka wykryto słodką wodę i ślady mydła...

Trzecia część bestsellerowej sagi o Fjällbace.


Camilla Läckberg to współczesna, szwedzka pisarka. Autorka powieści kryminalnych, książeczek dla dzieci oraz książek kryminalnych. Za jej debiut uważa się Księżniczkę z lodu.

Język książki jest lekki i spójny. Czyta się przyjemnie i błogo najlepiej na długie, jesienne wieczory. Styl autorki jest na swój sposób oryginalny.

Dlaczego to, co rzekomo słuszne wydaje jej się fałszywe?

Rybak wyławia ciało kilkuletniej dziewczynki. Gdy Patrik widzi zmarłą, od razu wie czyje to dziecko. Staje przed trudną decyzją. Dwoje sąsiadów ciągle kłóci i sądzi się ze sobą o nawet najmniejszą drobnostkę. Nie wiedzą, że przez to utrudniają rozwikłanie sprawy. Wstrząsający jest fakt kto zabił małą.

Nie rozumiał, dlaczego śmierć jest dla normalnych ludzi taka przerażająca. Przecież to tylko pewien stan, podobnie jak życie.

Powieść porusza problem wyalienowania i nietolerowania osoby, która choruje na chorobę mózgu. Szydzą i o wszystko oskarżają jego, ponieważ uważają, że źle jemu z oczu patrzy i jest spod ciemnje gwiazdy.

(...) z ulgą słuchała o cudzych kłopotach. Nie musiała myśleć o własnych.

Bohaterowie są intrygujący i niepowtarzalni. Popełniają błędy, za które muszą srogo zapłacić.

Patrik Hedström to policjant z komisariatu z Tanumschede. Jest młody, przystojny i... wybitnie inteligentny oraz obdarzony dużym talentem rozwikływania spraw kryminalnych. Jest przyszłością komisariatu...
Bertil Mellberg to oddelegowany z Göteborga szef policji. Jest cyniczny, leniwy i nieznośny. Wszystkie zasługi Patrika, a także innych "kolegów" z pracy, przypisuje sobie. Najlepiej wychodzi jemu wypowiadanie się przed kamerami.

(...) najgroźniejszy jest ten, który nie ma już nic do stracenia.

Kolejna powieść tej wspaniałej pisarki, która ma bardzo dobrą i odzwierciedlającą okładkę, która przyciąga ludzi jak magnez.

Książkę polecam "smakoszom" kryminałów, którzy lubią szybką akcję, wspaniałe postacie i... niezapomniane wieczory. Ta książka najlepiej smakuje wieczorem z herbatką. Łatwo jest ją zacząć, ale trudno skończyć, bo chce się to zrobić w jeden dzień.