Łączniczki. Wspomnienia z Powstania Warszawskiego
Wiktor Krajewski, Maria Fredo-Boniecka

,,Nie uważają się za bohaterki, walczyły, bo tak należało" - dziewięć nastolatek, które były wychowane na romantycznym imperatywie miłości ojczyzny staje się świadkami i jednocześnie uczestniczkami wyjątkowego okresu historii. Okresu, kiedy okrucieństwo staje się powszechnością, kiedy człowieczeństwo przybiera najgorsze oblicza, kiedy zmieniają się priorytety.

Maria Stypułkowska - Chojecka pseudonim Kama wspomina:

,,Człowiek z biegiem czasu zaczyna kamienieć w środku i staje się odporny na to, co dzieje się wokół niego" (s. 290)

Tamten czas ukształtował je i zmienił sposób postrzegania największych wartości jakimi są miłość do ojczyzny, do polskości, a także miłość do rodziny, bliskich, pozwolił dostrzegać i doceniać zwykłe, codzienne sprawy.

Zofia Słojkowska - Krajewska pseudonim Nelly pisze:

,,Wojna to dla mnie też konkretny smak, smak kaszy jaglanej, którą jadłam dzień w dzień" (s.302)

Wojna nie zna wieku, statusu i płci swych ofiar. Stajemy się wszyscy jednakowi, wszyscy tak samo zagrożeni. Całe społeczeństwo walczyło. Te młode dziewczęta też wiedziały, że nie można stać z boku i bezczynnie się przyglądać. Więc i one wzięły sprawy w swoje drobne dłonie i przyłączyły się do walki nie tylko o własne życie, ale do walki o wolność i godną przyszłość dla pokoleń.

"Łączniczki" to połączenie biografii, wspomnień oraz archiwalnych zdjęć. Każda z kobiet przedstawia swoją relację w indywidualny sposób, własnymi słowami, tak jak pamięta, tak jak potrafi.

Opowieści są różnorodne, a łączy je wspólny mianownik - Powstanie Warszawskie. Historie są przedstawione z różnych punktów widzenia, jednak podobne przeżycia i odczucia towarzyszą wszystkim.

Różnie też się je czyta. Są takie, które pochłania się z zapartym tchem jak niesamowitą, nierealną powieść, trudno przy nich uwierzyć, że wydarzyły się naprawdę, że to nie fikcja literacka.

Są też takie trochę pobieżne, niezbyt przyciągające uwagę swoją treścią.

Kiedy wzięłam książkę do rąk, byłam przekona, że przeczytanie jej zajmie mi kilka długich wieczorów. Otworzyłam ją i... wielkie zaskoczenie: na kartkach dużego formatu bardzo mało tekstu, wielgachne marginesy z każdej strony i ogromna czcionka, nawet numeracja stron zaskakuje ogromem: wielka, dwu-centymetrowa. Po chwili zaskoczenia przyszła refleksja: to wszystko być może dlatego, że autorkami wspomnień są kobiety, teraz około 80-90-letnie, ważne więc, by zarówno one, jak i osoby, które przeżyły tamten czas mogły sięgając po książkę, w spokoju samodzielnie ją przeczytać. Dlatego też, chociaż początkowo byłam zirytowana, teraz uważam, że jest to pozytywny aspekt książki.

A co mi się nie podobało? Przyznam szczerze, że oczekiwałam więcej szczegółów z powstańczej rzeczywistości, drobiazgowych opisów pracy łączniczek, sanitariuszek. Przecież sam tytuł mówi ,,Wspomnienia z Powstania Warszawskiego", a tymczasem większość tekstu, to opis życia naszych bohaterek, a okres powstańczy jest potraktowany dość powierzchownie. Szkoda.

Informacje dodatkowe o Łączniczki. Wspomnienia z Powstania Warszawskiego:

Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: 2015-07-20
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN: 978-83-280-1900-3
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię: biedro_nka