KUP TERAZ

Okruchy lustra
Agnieszka Pyzel

Ocena: 4.15 (13 głosów)

opis

Zawsze z rezerwą podchodzę do polskiej literatury pisanej przez kobietę. Dlatego też rzadko po nią sięgam. Mimo to pozycja "Okruchy lustra" autorki Agnieszki Pyzel odmieniła trochę moje uprzedzenia w tej kwestii. Książka jest ciekawa. Można odnaleźć w niej interesujące motywy. Przede wszystkim podczas czytania można pobawić się w psychologa i zadać sobie pytanie: co ja bym zrobiła na miejscu głównej bohaterki?
Niemoralna postawa Michaliny, miłość- miłością, teatr- teatrem, główna bohaterka chyba zgubiła gdzieś granicę między życiem, a grą na scenie. Między prawdą, a udawaniem. Grała w życiu i wychodziło jej to całkiem nieźle. Ale czy myślała o innych, czy tylko o sobie i swoim szczęściu? To podstawowa kwestia nad jaką autorka daje nam się pochylić. Wszystko to w smutnej scenerii lat osiemdziesiątych.
Mogłoby się wydawać, że czas akcji jest tu odzwierciedleniem nastroju bohaterki. Szary kraj, puste sklepowe półki, obskurne pomieszczenia, a w tym barwna kobieta, która marzy o byciu gwiazdą. Powoli osiąga swój cel, a podczas jej ścieżki ku dobrobytowi widzimy jak żyją elity w PRL-u, jak mogą sobie na więcej pozwolić, więcej zdobyć, bo hierarchia społeczna,bo znajomości.Można zyskać podziw, fanów, odzwierciedlać niedoścignione dla niektórych piękno i bogactwo.Wreszcie gdy tylko pojawia się szansa to można uciec z dala od Polski, zostawić wszystko za sobą i rozkwitać.
To zderzenie polskiego PRL-u oraz czaru Izraela jest najbardziej interesującym aspektem w tej książce. Zderzenie dwóch światów. Nagle czytając z lodowatej Polski przenoszę się na ciepłe plaże Izraela. Kontrast ten jednocześnie doskonale ukazuje losy głównej bohaterki. Przebywanie w Polsce to dla niej same: problemy, smutki, tęsknoty. Pobyt w Izraelu to: radość, spełnienie, beztroska, płomienna miłość. Świadczy o tym cytat: "Byłam oczarowana, ze smutnej i z szarej Polski trafiłam do kwitnącego kolorowego raju, który wydał mi się równie luksusowy jak kraje Zachodu w moich wyobrażeniach."
Wątki żydowskie zawsze mnie interesowały i fakt, że pojawiły się w powieści zaowocował, że odebrałam ją pozytywnie. Dotknięcie tematu cenzury literackiej, to również mocny punkt powieści. Są one jednak trochę stłamszone, niedorozwinięte. To takie napomknięcia, a szkoda, bo być może pogłębione przykryłyby minusy, które również się tu pojawiają.
Nie wiem ile razy pada w książce imię: Allan, ale jest to dla mnie osobiście bardzo irytujące. Ta książka jest jednym wielkim wspomnieniem o Allanie Wysockim. Za dużo go w myślach bohaterki- być może był to zabieg autorski mający uwypuklić to wielkie uczucie, jednakże jak dla mnie jest to uciążliwe. Drugim minusem tej powieści jest szybkość stosowana w opisach ważnych wydarzeń z życia bohaterki. Czasem na jednej stronie skumulowane jest kilka miesięcy życia. Nazbyt szybkie to przeskoki. Pobiegnijmy do Allana bo on jest głównym punktem tej historii. Przypomnijmy sobie jak się kochaliśmy, wspomnijmy Warszawę, Tel Awiw. Na samym końcu jednak Allan umiera szybko, w jednym zdaniu.
Miłość silniejsza niż śmierć? Pozostawiamy po sobie ślad,Allan zostawił powieści, wiersze. Umarł tylko fizycznie ale czy to jest dobre zakończenie tej powieści. Trudno powiedzieć. Dla mnie jest to rozwiązanie zbyt proste.
Na ostatniej stronie Michalina obiecuje, że opowie nam jeszcze jak potoczyły się jej dalsze losy. Książka wydaje mi się może mieć zatem kontynuacje. Debiut autorski, pierwsze koty za płoty pani Agnieszki i być może w kolejnej części doczekamy się więcej i składniej i dokładniej.