Płaczący chłopiec
Agnieszka Bednarska

Wyśmienita powieść na pograniczu horroru, sensacji, dramatu i romansu. Pozycja obowiązkowa absolutnie dla wszystkich miłośników literatury.   Carl i Libby rozpoczynają nowe życie w dopiero co kupionym domu. Na pierwszy wspólny wieczór w nowym miejscu dziewczyna przygotowuje dla ukochanego kolację w pokoju pełnym świec. Niestety, z romantycznego wieczoru nic nie wychodzi, bo mężczyzna tuż po wejściu do mieszkania wpada w szał i gołymi rękami gasi wszystkie świeczki. Jedynie Danielle, najlepsza przyjaciółka Carla jest w stanie wytłumaczyć owo dziwne zachowanie. Otóż gdy Carl był dzieckiem w pożarze zginęli jego rodzice, a on był świadkiem tego zdarzenia. Od tamtej pory panicznie boi się ognia. Los zmusza go jednak do kolejnej konfrontacji z tym okrutnym żywiołem. W kilka dni po feralnej kolacji w pożarze swego antykwariatu ginie babcia Carla, Francesca, która po śmierci rodziców zastępowała mu matkę. Przyjaciele i krewni Carla nie widzą związku pomiędzy tymi dwoma pożarami, zrzucając je na wyjątkowego pecha tej rodziny. Jednakże w zgliszczach antykwariatu Carl znajduje coś, co od razu budzi w nim skojarzenia z ogniem - portret płaczącego chłopca, który Francesca kupiła do jego nowego domu i który kilkanaście lat wcześniej nabyli również jego rodzice, zaledwie na kilka dni przed tragicznym pożarem. Carl poznaje w internecie czarną legendę obrazu i postanawia go zniszczyć, jednak Danielle - zafascynowana bardziej osobą nieszczęśliwego dziecka namalowanego na płótnie niż przypisywanym mu pożarom - chce wpierw rozwikłać tajemnicę mu towarzyszącą.   "Płaczący chłopiec" to jedna z najlepszych powieści jakie miałam przyjemność czytać w ostatnim czasie. Jest w niej wszystko, czego potrzeba dobrej książce - wyraziści bohaterowie, z których każdy posiada własną fascynującą historię, romans, kryminał, a przede wszystkim oryginalny główny wątek - historia obrazu wzniecającego pożary. A czego w niej nie ma? Niepotrzebnych postaci, dłużyzn i wątków nic nie wnoszących, czyli wyłącznie tego, czego być nie powinno.   Książkę przeczytałam praktycznie jednym tchem i choć skończyłam ją przed godziną, znów mam ochotę po nią sięgnąć. Losy małego Dominika poruszyły mną do głębi, nie raz zdarzyło mi się zapłakać nad nim i nad całą jego rodziną, a także wziąć go w ramiona i wyprzytulać za cało zło, które go w życiu spotkało. Jego historia jest przykładem tego, jak "system" i bezduszna biurokracja potrafią zniszczyć szczęście ludzi trochę odbiegających od normy, jak stało się to z rodziną Polero. Zaś obcy ludzie nigdy nie pokochają małego dziecka tak jak jego właśni rodzice, choćby nie wiem jak według ogólnie przyjętych norm byli oni "dysfunkcyjni". Przeraził mnie także sposób funkcjonowania domów dziecka. Podobno teraz tego typu placówki są już bardziej przyjazne trafiającym do nich sierotom, jednak ta w której znalazł się tytułowy bohater "Płaczącego chłopca" to po prostu piekło na ziemi - izolatki, dzieci za karę przywiązywane do łózek i nocników, molestowanie młodszych wychowanków przez starszych... horror.   Horror to zresztą słowo określające klimat całej książki. Realistyczne opisy płonących budynków, zwęglonych zwłok, mogą co bardziej wrażliwych przyprawić o kilka bezsennych nocy. Na szczęście autorka nie epatuje okrucieństwem i potwornością ocierającą się o kicz, w jakiej lubują się niektórzy twórcy powieści grozy, lecz stosuje przyjętą przez siebie konwencję konsekwentnie, ale z umiarem.   Kończąc swoje peany na temat "Płaczącego chłopca" chciałam jeszcze zwrócić uwagę na to, o czym wielokrotnie pisałam już w swoich recenzjach, a mianowicie na słuszność przysłowia "nie oceniaj książki po okładce". Często wpadają mi w ręce pozycje pięknie wydane, w kolorowych, lakierowanych oprawach, na dobrej jakości papierze, z mnóstwem patronatów i pochlebstw na okładkach i z innymi bajerami. Niestety, nierzadko pod tą zjawiskową formą kryje się banalna, nudna i bezwartościowa treść. "Płaczący chłopiec" wyglądałby wśród nich jak ubogi krewny - miękka oprawa, szara kolorystyka okładki, brak logo jakiegokolwiek sponsora, średnia jakość. Na sklepowej półce trudno zwrócić niego uwagę, a i ja układając swój stosik od "Sztukatera" zostawiłam ją prawie na sam jego koniec, bo jakoś mało wydawał mi się interesujący. Tymczasem pod tą niepozorną treścią kryła się prawdziwa perła, która poruszyła moje serce i do której z pewnością powrócę jeszcze nie raz. Obala ona także pogląd, że polscy pisarze w gruncie rzeczy nie potrafią pisać, bo pani Agnieszka Bednarska stworzyła prawdziwe arcydzieło, przed którym rozreklamowani zagraniczni autorzy mogą jedynie schylić czoło. I w takich właśnie momentach to my, książkowi blogerzy i recenzenci mamy do odegrania niebagatelną rolę odkrywców, którzy wydobędą takie perły ze sosu bezwartościowe, za to przesadnie głośno promowanej literatury, i powiedzą o ich istnieniu tym wszystkim, którzy być może sami nigdy by do nich nie dotarli.   Polecam "Płaczącego chłopca" każdemu, kto pragnie się wzruszyć, rozwiązać zagadkę, trochę pobać, a przede wszystkim poczytać doskonałą prozę. Nie pożałujecie!   Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści":  http://swiat-powiesc.blogspot.com/  

Informacje dodatkowe o Płaczący chłopiec:

Wydawnictwo: Black Publishing
Data wydania: 2015-02-18
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788380490222
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię: Thalita