Śmierć, zakon, jeż i demony
Kajetan Woźnikowski

Ostatnimi czasy padłam ofiarą intrygującego tytułu książki i jestem pewna, że nikogo to nie zdziwi. Zobaczywszy Śmierć, zakon, jeż i demony oraz zapoznawszy się z jej opisem, zwyczajnie nie mogłam przejść obojętnie obok takiej lektury! Zastanawiałam się, co do diabła robi tam jeż? Jakie jest jego zadanie w tej na pozór mrocznej opowieści? Po prostu - musiałam to wiedzieć! 

Czytając książkę, od razu rzucają się w oczy licznie wykorzystane fragmenty piosenek. Królują tutaj cięższe brzmienia, zarówno polskich wykonawców, jak i zagranicznych. Pojawiło się wiele kawałków, które bardzo cenię i już samym tym autor zaskarbił sobie moją sympatię. Spotkamy tu m.in. Iron Maiden, Tenacious D, Disturbed, a nawet Kury (Chryzantemy złociste)! W trakcie lektury przyjemnie słuchało się poszczególnych kawałków, dodały całości klimatu. Śmierć, zakon, jeż i demony prosi się wręcz o audiobooka! 

Naturalnie, treść książki to coś więcej niż utwory muzyczne. Powieść ogólnie jest dość absurdalna, jednak niedorzeczności w niej wpływają jedynie na jej korzyść. Czytelnik zwyczajnie nie może się domyślić, co go spotka na kolejnej stronie! W jednej chwili mamy zagubioną w ludzkim świecie Śmierć, w drugiej poznajemy osobowość Szatana, a w trzeciej śledzimy rozmowę niesamowitego jeża z białym królikiem. Dawno nie czytałam tak zaskakującej, zakręconej i wciągającej powieści. 

 

Śmierć, zakon, jeż i demony pełna jest barwnych postaci, które znamy z opowieści, przedstawionych w zupełnie nowy sposób. Śmierć jest tutaj piękną, czerwonowłosą kobietą, Dziadek Mróz menelem (akurat jego pociąg do alkoholu nie dziwi - w końcu to Rusek), Wróżkę Zębuszkę prowadzącą bar, a także wiele, wiele innych, jak choćby tajemniczy, surrealny jeż, który zdaje się ratować każdą sytuację. Dodatkowo autor bierze w swej powieści na cel wszystkie bolączki, stereotypy i absurdy, które krążą wokół tych postaci, subkultur, popkultury oraz fanatyków religii. Jego uwagi, które przekazuje za pośrednictwem stworzonych przez siebie charakterów, są pełne ironii i groteski, niekiedy z bardzo dobrymi puentami. Nie brakuje tutaj także zabawnych gagów, choć miejscami humor autora jest nieco prymitywny. 

Jedynym moim zastrzeżeniem odnośnie książki są błędy interpunkcyjne. Trafiały się miejsca, gdzie zabrakło przecinka lub był on niepotrzebny. Nie zdarzało się to jednak zbyt ciężko, a i nie przeszkadzało w odbiorze treści.