Sprawa Münstera
Hakan Nesser

Tym razem zagadka kryminalna zahacza o sprawę , o której każdy przeciętny Kowalski marzy. Mianowicie o wygraną w loterii. Każda wygrana cieszy. Nie musi to być główna kwota, a i tak warto to uczcić. Ale z kim? Może z przyjaciółmi, którzy razem z nami wytypowali trafne cyfry? A gdzie? Może w lokalu , w którym, co tydzień spotykamy się z przyjaciółmi i celebrujemy uciekające życie?

Bonger, Wauters, Leverkuhn i Palinski trafiają piątkę w loterii i wygrywają 5 tys koron szwedzkich . Może gdyby byli młodzi spożytkowaliby wygraną na ekscesy, ale czterech bohaterowie, to starsi panowie, którzy delikatnie pisząc są na końcówce swojej ziemskiej drogi.

Czwórka przyjaciół siedzi sobie , pije w ulubionym lokalu , a jeden z nich -Leverkuhn nie wie, że jest to ostatni wieczór jego życiu. Leverkuhn podpity wraca do domu, nie zamyka drzwi (nie miał takiego zwyczaju,w przeciwieństwie do jego żony), by w nocy żona, która wróciła z babskiego wieczoru odkryła zwłoki męża. Staruszek został zamordowany i w determinacją ugodzony kilkunastoma razami nożem, nawet już po śmierci. Sposób śmierci staruszka wskazuje na ogrom nienawiści, ze strony zabójcy. 

Sprawą zabójstwa zajmuje się inspektor Munster, gdyż komisarz Van Veeteren udał się w końcu na zasłużony urlop. Munsen błądzi w śledztwie , jak dziecko we mgle. NIe może znaleźć żadnego punktu zaczepienia. Któż by chciał zabić staruszka? I właściwie za co? Czyżby za tą marną wygraną, która na dodatek jest do podziału na cztery głowy? Pobudki zabójcy są zdecydowanie głębiej ukryte niż się inspektorowi wydaję, a już kolejny trup czeka na w kolejce....

Znam schemat książek Nessera. To się nigdy nie zmienia za bardzo. Zaczyna się od poznania przyszłego denata, jego skąpego środowiska naturalnego, by później komisarz, czy inspektor musiał kopać w odmętach przeszłości, by odkryć kto i dlaczego. To co jest istotne jest na wyciągnięcie ręki, a policja tego nigdy nie widzi.

Znajomość stylu pisarza nie oznacza nudy. Wręcz przeciwnie. Nesser zawsze mnie zaskoczy. Jego mistrzowsko uknute intrygi, zawiłe relacje bohaterów zakłócają mój zmysł dedukcji. Zawsze źle typuje sprawcę , co mnie przeraża i jednocześnie zachwyca.

Żałuje bardzo, że pozostały mnie tylko dwie jego powieści i będę miała na półce całą jego kolekcję. Napawa mnie to niewytłumaczalnym smutkiem i poczuciem nostalgii, że nie pozostanie mnie nic innego, jak liczyć , że mistrz będzie tworzył i tworzył.