Złota skóra
Carla Montero

Rok 1904. Wiedniem wstrząsa pasmo morderstw. Wszystkie ofiary są modelkami artystów, młodymi i pięknymi kobietami o nie najlepszej reputacji. Wraz z postępami w śledztwie pojawia się coraz więcej podejrzanych. Detektyw Karl Sehlackman, aby rozwiązać zagadkę musi zagłębić się w luksusowe życie wiedeńskiego świata sztuki i półświatek biedoty.

Seria brutalnych morderstw spowodowała, że zanurzyłam się w śledztwie pełnym duchów z przeszłości. Wraz z Karlem musiałam zmierzyć się z padlinożernymi mediami, naciskami osób wysoko postawionych. A dowody nadal nie wskazywały jednoznacznie na jednego sprawcę. Co więcej - z każdą przewracaną stroną podejrzanych przybywało... Wchłonął mnie ten ciekawy świat artystów, modelek i arystokratów. Dekadencki, rozrzutny, zaklęty, w którym każdy jest inny w prywatnym i publicznym życiu. Gdzie uroda okazała się przekleństwem, a modelki były bardzo źle traktowane i postrzegane jako prostytutki. Nie trudno sobie wyobrazić jak wyglądało życie tych kobiet, w czasach gdy społeczeństwo nie było jeszcze wystarczająco dojrzałe, by przyjąć, że te rozbierające się przed malarzem nie są paniami lekkich obyczajów.

Stając się gawędziarzem Karl Sehlackman jest postacią, która pokazuje swoją osobowość w sposób odległy, neutralny, koncentrując się bardziej na swojej pracy a jednocześnie pomijając uczucia. Natomiast Hugo (rozpustnik, libertyn, człowiek udręczony) i Ines (intrygująca, o magnetycznej piękności i hipnotyzującym spojrzeniu) to bohaterowie o tajemniczej przeszłości. Odkrywałam ją stopniowo i powoli poznawałam ich motywacje, jednak cały czas pozostawała wokół nich pewna mistyka, niewiadoma. Widziałam ich jedynie oczami otaczających ich ludzi.

Innym kluczowym graczem w tej historii jest sam Wiedeń z jego blaskami i cieniami. Miasto pełne ekscentrycznych postaci, o bogatej kulturze a jednocześnie z hazardem i prostytucją. Miejsce tradycyjne, konserwatywne, moralne, a także dekadenckie i wyuzdane. Pełne luksusów a jednocześnie symbolizujące nędzę. A wszystko dzieje się w czasach rozkwitu secesji i ruchu artystycznego prowadzonego przez wielkiego Gustava Klimta. Krótko mówiąc Wiedeń to miejsce wielkich kontrastów. Idealne, aby osadzić tę historię łączącą pasję, sztukę i tajemnicę.

"Złota skóra" zaczyna się krótkim wstępem autorstwa Karla Sehlackman, który przypomina o dawnych zbrodniach. Mamy tu kilka rozdziałów, które można uznać za wątek główny, w którym narrator jest wszechwiedzący i stara się pomóc nam odnaleźć się w tej historii. Pozostałe rozdziały są opowiadane w pierwszej osobie przez Sehlackmana. Pojawiają się także akapity pisane kursywą i ta część jest przedstawieniem faktów z perspektywy mordercy w narracji pierwszoosobowej. Dawno już nie natrafiłam na tak wieloraką narrację. Niestety pojawiające się niejednokrotnie w nagłówku rozdziałów określenie "w kilka miesięcy później" wprowadza niemałe zamieszanie. Moim zdaniem lepiej by było, gdyby wskazano konkretną datę wydarzeń.

Badanie poszlak morderstw zajmuje wiele miejsca w fabule, a ciekawe metody wykorzystywane w analizie dowodów i danych prowadzących do wyjaśnienia okoliczności przestępstw umilają lekturę. Sieć intryg także wydaje się być bardzo dobrze zaprojektowana, przemyślana i zrealizowana. Montero cały czas grała ze mną w kotka i myszkę oferując wiele niewiadomych. Kilka razy wydawało mi się, że wiem kto jest mordercą, ale szybko okazywało się, że znów zostałam przez autorkę wyprowadzona na manowce. W końcu byłam już prawie pewna ... ale zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło. Muszę się przyznać, że podejrzewałam wszystkich oprócz właśnie tej jednej osoby. Nawet wątek romantyczny mnie nie znudził.

Mamy tu mały przegląd wszystkich klas społecznych. Carla Montero zabrała mnie do miasta o wielu obliczach. W ten sposób poznałam imperium zarówno od strony nędzy, niesprawiedliwości i wykluczenia jak i życia w luksusie. Byłam świadkiem problemów gospodarczych, ubóstwa i niehigienicznych warunków życia, w którym żyją imigranci. Innymi aspektami tu poruszanymi są seksizm i rasizm. W tamtych czasach kobietom nie pozwalano uczęszczać do Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu i ograniczano im możliwość rozwoju ich talentów. Były wykluczone. Co więcej modelki pozujące nago malarzom były uważane za amoralne, pozbawione przyzwoitości i etyki. Niekiedy utożsamiane z prostytutkami.

Zabawna, dynamiczna narracja, prosta konstrukcja, częste dowcipne dialogi. To sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko. Styl Montero jest elegancki, zwięzły. Opisy są niezbyt długie, wręcz ograniczają się do niezbędnego minimum, aby można było sobie wyobrazić tło historii. W tonie powieść jest dość umiarkowana, z wyjątkiem historii miłosnej, która ma wydźwięk nieco melodramatyczny. Tempo jest zróżnicowane. Autorka zatrzymuje się w niektórych momentach chcąc wyróżnić różne aspekty. Nie wpływa to jednak na poziom całości, a wręcz uzupełnia historię, czyniąc ją bardziej interesującą. Wraz z zagłębianiem się w historii tempo zyskuje na intensywności. Autorka cały czas utrzymuje napięcie, umiejętnie dawkuje intrygę. Sprytnie rozkłada ciężar podejrzeń na niemal wszystkich głównych bohaterów, czyniąc ich obecnymi w kluczowych scenach. Ekscytująca i porywająca historia. To wielka uczta dla czytelnika, gdy trafi się na pozycję, w której pisarka tak dobrze wprowadza odbiorcę w wykreowany przez siebie świat.

Informacje dodatkowe o Złota skóra:

Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 2014-11-04
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788378186076
Liczba stron: 376
Dodał/a opinię: Agnieszka Chmielewska-Mulka