Cały dzień padał deszcz. Co rusz się o tym przekonywałem patrząc w okno lub wychodząc na balkon. Czekałem… Kurs autobusem do Centrum, potem zakup kwiatów na Rynku, i piechotą na cmentarz.

 Ostatnio, gdy żegnałem znajomego, jednego z wiarusów, który załapał się na bieszczadzkie walki – padał cicho śnieg. Ale w tym dniu, gdy miałem iść na pogrzeb kolegi – cały dzień lał deszcz.

Ogoliłem się, zerkałem w lustro. Oczy wyblakłe jak echo tysiąca losów zrównanych w jednym dole.

Gdzieś zgubiłem parasolkę, a deszcz nie ustawał.

No i nie poszedłem.

Od dawna życie – płoche, muszę dzielić jednym kieliszkiem wódki z wrogiem? Ze sobą?  No to wypiłem pod wieczne odpoczywanie  tego, który odszedł do niebieskiej tancbudy.

…Upichcę  ten obiad, karbinadle, ziemniaczki z tłuszczykiem, i  z kiszoną, zasmażaną kapustą.  Taki, jaki Matka sobie wymarzył. Potem trochę pobawię się z Oktawią.  I sobie pójdę.

Następnym razem zaciągnę Mirka do Katowic, do nowej filharmonii. Na pewno się ucieszy. Cudowna akustyka.  Może Joanna się przyłączy?

                                        VI