Hania.

       Kilka lat później, podczas kolacji, tato zachował się bardzo nieładnie. Myślał, że jest śmieszny i dowcipny, ale nie był. Skórkę od kiełbasy, którą  przed chwilą zjadł, rzucił na talerzyk Hani…Znowu poczuła się  poniżona, upokorzona. Krzyknęła wtedy pod adresem taty jedno słowo, jedno ale bardzo obraźliwe.

- Powtórz to – zażądał  tato. Po długiej chwili ciszy odezwała się mama:

- Daj spokój, ona tego nie powtórzy.

Wtedy Hania wybiegła z mieszkania, zbiegła do piwnicy i tam zamknęła się.

Po dłuższej chwili usłyszała pukanie do drzwi i głos mamy:

- Otwórz,  jestem sama.

 Wpuściła mamę do piwnicy i natychmiast przekręciła klucz w zamku. Zalana łzami nie mogła wydusić z siebie słowa.

- Chcesz, abym przyniosła  tobie kolację na dół, wiem, że stąd teraz  nie wyjdziesz – zapytała mama.

- Nie – pokiwała przecząco głową. – Czy tata tutaj nie zejdzie?

- Nie bój się, nie zejdzie.

Była to chwila, w której naprawdę czuła, że mama  solidaryzuje się  z nią, kocha ją – jedyna taka chwila w jej życiu.

        Po kilku godzinach, zziębnięta, wyszła z  piwnicy i cichutko przemknęła do pokoju babci. Tato długo nie odzywał się do Hani, a ona nigdy go nie przeprosiła.

         Hania, mimo, iż była dzieckiem, miała swoją godność,  godność,  która została brutalnie podeptana…