Hell Woman

 Ciemność odnalazła go, wybierała dokładnie. Nie mogła popełnić błędu. Wykalkulowane obliczenia, udana zdobycz. Ogarnęła, zapuściła się głęboko w neurony, czytając umysł. Przepełniony bólem, ogarnięty szaleństwem, niepohamowany w namiętności. Jest, leży w oparach snu, wokół zapach rozterek, budujących mur złości. Nieskruszony w błędach, bardzo grzeszny. Powstały z naiwności, odrodzony w smutku. Tak, ciemność przynależy do niego. Już go ma i on patrzy. Nieokreślona sylwetka, rozmywająca w przestrzeni swą nierealnie spotęgowaną pierwotną moc. Napełnia wnętrze, karmi, pożera, chichocze w zachwycie nad bólem, nad nim. Przygląda się i gratuluje. Wybór dokonany.

  Zatracałem się. Zamykałem w czeluści fizyczności. Słowa i emocje przestały mieć znaczenie. Czułem się przetrawiony i wyrzuty. Funkcjonowałem w rytmie spoza muzyki rzeczywistości. Zupełnie inne tempo, stan nieokiełznanego żalu i bólu. Słabłem, jednocześnie stając się silniejszym. Umierałem we własnych wnętrznościach, odradzałem się w skrajności, w przepaści goryczy. Kości i mięso me przechodziła ciemność, gładka, pulsująca i chaotyczna. Z niesmakiem spoglądałem na przedmioty. Nawet żywe istoty stawały się martwe i puste w mych ślepiach. Bo to już z pewnością nie były oczy. Ich blask pogłębiał, permanentny stan niewyspania. Nie wypoczęcie budowało napięcie w trzewiach. Początkowo było to dyskomfortowe, jednak z czasem zaczęło mi odpowiadać. Wspaniały bezustanny stan poirytowania i złości. Gotowość mięśni, pewność. Dziwne, specyficzne poczucie pewności. Odnalazłem się w nim. Zatraciłem. Napędziłem skrajnościami i wspomnieniami. Sens nabrał kolejnego odcienia niepewnej szarości. Stawałem się przesiąknięty chłodem, zamarzałem dla emocji. Schładzałem dawne żądze i głębokie uczucia. Nie wiem, czy to jest dobre, trochę się boje, ale z tym powiewem chłodu definiującym mnie, to już nie może być zwykły strach. Upadłem gdzieś. W miejsce, które nie powinno mi być dane do penetracji. Byłem zbyt słaby i napastliwie oddający się emocjom. Ale cóż, przynajmniej mam swój chłód, tylko dla mnie...

   Mrok zapada nad miastem, powolnie i swawolnie rozprzestrzenia się po niebie. Wsiąka w każdą wolną przestrzeń. Przenika materię, penetruje. Spokojnie, bez pośpiechu, chłodno kalkuluje i wplata pomiędzy wszystko siebie. Otacza, otula, opiekuje się. Senność ogarnia zmęczone ludzkie głowy. Pęd słabnie, noc zaczyna grać własny, powolny rytm. Ciemność porusza się gładko, nieociężale, technicznie. Mrok nie-chaotyczny, tylko wydaje się taki, jest przekalkulowany. Obliczony i uregulowany. Wiatr wzmaga się. Poorana kraterami satelita w pełni oddaje swe wymiary na rozgwieżdżonym nieboskłonie. Późno już, senność ogarnęła pulsujące istoty. Mrok otulił i zmroził. Teraz w nim już nie-pustka. Przestrzelony pragnieniami, żądzami, obrazami jest pełen i obserwuje. Coś pulsuje w ciszy. Niebo rozpala się. Ogień w jej ruchach...

   Sen, gdzie się podział? Już nawet go nie pamiętam. Tak wiele przepadło z pamięci. Jedno tylko jest bezustannie powtarzalne, pochłaniające, palące. Wspomnienie lekko przyprószone, zatarte, jednak wciąż wyraźne. Pożądałem jej. Pochłaniałem, zatapiałem usta w skórze. Zapach zniewalał, prowokował. Chłonąłem gesty i słowa. Wpatrywałem się i oddawałem siebie, me sny, myśli, emocje i słowa - codziennie. Kradła po kawałku. Odbywało się to bezboleśnie. Wspaniałe utonięcie, doskonała śmierć. Ufałem, skrajnie zagubiony, oddałem wszystko, a ona dała mi nic. To nic powoli stało się wszystkim. Zatracony i zagubiony, teraz już nie ma mnie. Jest tylko chłód i cień. Snuje się, wałęsam, prześlizguje i w swym namiętnym chłodzie cierpię, tęsknie i nie definiuje na nowo. Gorycz tak ostra w smaku, chce wymiotować, duszę się, nie mogę nabrać powietrza, jest takie zimne.  Wszystko jest takie zimne, dlaczego?