Nie chcę pamiętać

y;kogo nie usłyszałam. - Nic. Nic bym nie zro­bił bez two­jego wspar­cia. Jes­teś os­toją, o której marzy każdy na świecie. Ten uśmiech, ten upór, ten bez­pardo­nowy styl... Dzięki to­bie stałem się in­nym człowiekiem. Czy nap­rawdę uważasz, że nie mogłem się za tobą zwyczaj­nie stęsknić? Za bi­ciem mo­jego ser­ca, które właści­we tem­po zys­ku­je do­piero przy to­bie? Myślisz, że nie mógłbym zatęsknić za twoim głosem, ta­kim życzli­wym, ta­kim dob­rym i tak bar­dzo przyb­liżającym do nieba? Nap­rawdę myślisz, że nie wiem, czym jest tęskno­ta?
Mil­czę.
Stoję i mil­czę, uważnie się w ciebie wpat­rując. Nie chcę nic uro­nić z tej chwi­li - stra­ta choćby jed­ne­go ges­tu, jed­ne­go naj­krótsze­go mrug­nięcia nie zasługi­wałaby na lo­giczne wytłumacze­nie. No­tuję to na kar­tkach i czu­le je gładząc, wkładam do szuf­la­dy mo­jej pa­mięci. Każda sy­tuac­ja, w której maczałeś pal­ce, jest cen­na i nie do za­pom­nienia. Nig­dy nie pot­ra­fiłabym wy­mazać z pa­mięci te­go, co ro­biłeś ze mną i dla mnie. Nag­le uśmie­chasz się, co wpra­wia mnie w nies­po­kojną kon­ster­nację.
- Ale masz rację - mówisz już in­nym to­nem i wca­le mi się to nie po­doba. - Nie stęskniłem się. Miałaś mi załat­wić tę książkę, pa­miętasz? No wiesz prze­cież - tę, co mówił o niej Ku­ba, że dob­ra i że... pa­miętasz, nie? Bo ja za­pom­niałem, ja­ki miała ty­tuł... Cho­lera, jak to le­ciało? Coś ze sto­larką, nie? Al­bo ze sto­larzem... sam już nie wiem. Słyszysz, co mówię do ciebie? Ha­lo, ha­lo - ziemia do Aśki! Nie pat­rz tak na mnie, roz­ma­wialiśmy o tym w so­botę... No przy­pom­nij so­bie.
Ale ja już nic nie chcę pa­miętać.