Patrycja i ja, czyli historia pewnej miłości na Facebooku {fragment 1}

Tak to się zaczęło.

                                                                                        ***

 … Było piękne, wczesne popołudnie. Słońce stało jeszcze wysoko, niebo zachwycało  błękitem, prawie nie widać było chmur – cudowna pogoda. Skończyłem właśnie pracę i  wracałem do  domu. Stałem na przystanku dla prywatnych firm przewozowych,  niedaleko od  swojej  macierzystej  poczty {to  był  plus  tej pracy}. Trochę na uboczu, parę  metrów   od  innych  pasażerów, zapaliłem papierosa. I… nagle… pojawiła się ONA. Któż by się spodziewał? Wysoka,  szczupła  z rozpuszczonymi długimi, rudymi włosami – robiła wrażenie. Ubrana była w długą, białą kurtkę z kapturem, obszytym futerkiem;  pełna życia, dziewczęcości – taka cudowna. Rudowłosa piękność zaczęła jakby tańczyć wokół mnie, uśmiechać się, niemal zaglądać mi w twarz; podobało mi się to.  Jednocześnie czułem się zażenowany – była taka młoda, dużo ode mnie młodsza. Co miałem zrobić? Chyba nie wiedziałem jak zareagować. Patrycja przestała się w końcu uśmiechać, zrobiła smutną minę. Kierowca ze stojącego przed nami busa wyjrzał {dziś wiem, że znali się} i powiedział:

- Chodź tu do nas!

Ona na to, smutno:

- Dobre sobie.

Co  było  dalej? Nie pamiętam. Widzę jakby przez mgłę. Dziwne, bo nawet  nie zapamiętałem jej twarzy, a rozpoznałem ją tylko dzięki rudym włosom  i  białej kurtce. Nie  wiedziałem nawet, że rano jeździmy tym samym  busem. Tak wyglądało nasze pierwsze spotkanie.

I to był początek mojej WIELKIEJ PRZYGODY z Patrycją. Okres upadków i wzlotów, kłótni, wzajemnych oskarżeń, ale i przyjemności, radości, nadziei oraz  przedziwnej  gry,  niedomówień  i  Bóg,  wie  czego  jeszcze…  a przede wszystkim ŻALU, pisanego przez wielkie „Ż”.

Oto NASZA historia – Patrycji i moja.

                                                                     ***

O godzinie 5.00  wstawałem do pracy. O 6.00 miałem bus do Otwocka .  I tak codziennie. Po kilku  dniach  zacząłem prawie każdego ranka spotykać Patrycję. Wsiadała w Antoninowie {piętnaście  kilometrów  od  Wyszkowa}. Potem trzydzieści pięć cudownych kilometrów z NIĄ aż do Otwocka.  „Nowo  poznana” dziewczyna   początkowo   była  smutna, zażenowana  i  unikała  mojego  wzroku. Nie dziwiłem się jej, wręcz przeciwnie, było mi  jej szkoda. Jak już wcześniej  wspomniałem,  rozpoznałem  ją  tylko  dzięki  białej  kurtce  i rudych włosach. Jednak nawet  wtedy  nie miałem pewności, że to ona. Dręczyło mnie tylko jakieś dziwne przeczucie, wewnętrzne przekonanie . Zacząłem ją obserwować. Patrycja nie miała klasycznej urody, może nawet nie była ładna, ale miała w sobie to „coś”. Przede wszystkim była wesołą, sympatyczną dziewczyną, pełną życia, humoru i zaradności. Pamiętam jak żartowała. Utkwiła mi w pamięci zwłaszcza jedna scena: „Patrycja z uśmiechem na twarzy podbiega do przedniej szyby busa [za nią siedzi kierowca] i podskakuje z wyciągniętą ręką, jakby chciała ją zbić.” Gdzie jest tamta dziewczyna? Patrycjo! Dziś mi piszesz, że nie lubisz żartować. W co ja mam wierzyć? Jaka jesteś naprawdę? Dlaczego taka jesteś, byłaś? Czemu mnie dręczysz? Słyszysz! Mam już dość!