Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 4

            - Prawie południe - powiedział uśmiechając się. - Zaraz przyniosę ci śniadanie.

Nie wytrzymała. Chwytając się za usta pobiegła do łazienki. Zmęczona usiadła na podłodze i przetarła czoło ręcznikiem. Kajtek po uprzednim zapukaniu do drzwi wszedł do środka. Kucnął przed nią i powiedział zmartwiony.

            - Wszystko w porządku?

            - Nie wiem. Kajtek ze mną ostatnio dzieje się coś dziwnego.

Nagle poczuła się, jakby poraził ją prąd. Poprosiła mężczyznę, by ten podał jej torebkę. Następnie szybko wyjęła z niej swój kalendarzyk i szybko zaczęła przekręcać w nim kartki. Kiedy znalazła, to co ją interesowało zamarła. Jak mogła tego nie przewidzieć? Jak mogła zapomnieć o tej jednej tabletce? Teraz to zaważy na ich dotychczasowym życiu.

            - Kajtek?

            - Co się stało? Jutka, ty jesteś biała, jak ściana.

            - Kajtek, chyba będziemy mieli dziecko.

 Jego twarz pojaśniała. Wziął ją w objęcia i pocałował delikatnie.

- Jutka, to świetnie! Przecież się kochamy i chcemy spędzić ze sobą całe życie.

            - Ja wiem. Marzyłam o tym a teraz zwyczajnie się boję - to mówiąc wtuliła się w niego, rozmyślając o ich przyszłości.