Recenzja książki: Piaskowy wilk i ćwiczenia z myślenia

Recenzuje: mrowka

Karusia to mała dziewczynka, która mieszka z rodzicami nad brzegiem morza. Często czuje się nierozumiana przez bliskich – zwłaszcza kiedy akurat ma ochotę być marudna i kapryśna. Gdy Karusię zaczynają drażnić rodzice, którzy nie mają zamiaru natychmiast spełniać jej zachcianek, dziewczynka biegnie na plażę. Tam, zagrzebany w piasku, drzemie zwykle Piaskowy Wilk – filozoficzny odpowiednik stworka z książki „Pięcioro dzieci i coś” Edith Nesbit, zwierzak, który wprawdzie nie spełnia życzeń, ale pomaga Karusi zrozumieć wiele tajemnic świata.

Karusia ucieka do Piaskowego Wilka, gdy jej rodzice narzucają jej – słusznie przecież – zasady postępowania czy – gdy chcą nauczyć córkę cierpliwości. Kiedy tatuś zabroni Karusi siedzieć w czapce przy stole, dziewczynka buduje własny kraj, Nagłowiestan, w którym wyznacza zasady. Gdy bohaterkę denerwują czułości jej rodziców, Wilk wytłumaczy jej istotę święta zakochanych i międzyludzkich uczuć. Gdy dziewczynka marzy o własnym zwierzątku, odkrywa istnienie myszki… Karusia uczy się, jaką rolę w życiu odgrywają wspomnienia, czym jest śmierć. Piaskowy Wilk pozwala swojej małej przyjaciółce zrozumieć wszystko to, co psuje jej – na szczęście na krótko – humor.

W „Piaskowym Wilku i ćwiczeniach z myślenia” pojawia się piętnaście opowiadań: każde z nich jest samodzielną historyjką, którą można przeczytać na przykład przed snem. Opowiadania z „Piaskowego Wilka” są głęboko filozoficzne. Asa Lind nie mówi wprost, raczej chce delikatnie sugerować sens wydarzeń, daje małym odbiorcom do zrozumienia to, o co jej chodzi, stara się ostrożnie wyjaśniać, bawić siebie i czytelników, komponując dowcipne scenki: urzekający jest na przykład obrazek, kiedy Piaskowy Wilk odwraca Karusię do góry nogami i potrząsa nią, by wydobyć wszystko z jej kieszeni.

Piaskowy Wilk cechuje się niezwykłą mądrością – chociaż świat ludzi jest mu w zasadzie obcy: nie wie na przykład, dlaczego Karusia raz ma czerwone a raz niebieskie nogi i czy otrzymanie w prezencie nowych spodni to wydarzenie radosne czy wręcz przeciwnie. W sprawach doskonale znanych każdemu dziecku, Wilk zachowuje swoisty dystans – potrafi za to wyjaśnić rzeczy pozornie niewytłumaczalne i sprawiające trudności niejednemu dorosłemu.

Opowiadania z tej książki są krótkie, ale w żadnym razie nie tendencyjne. Przypominają lekturę takich arcydzieł światowej literatury jak „Kubuś Puchatek” czy „Mały Książę”. Asa Lind łączy pewną naiwność z olbrzymim ładunkiem filozofii: jej bohaterowie o wielkich sprawach mogą mówić prosto i zrozumiale, co jest szczególnie cenne przy uwzględnieniu wieku odbiorców. Jest to z pewnością czytelnicza przygoda w wielkim stylu: Lind umożliwia maluchom nie tylko śledzenie interesujących i sympatycznych postaci, ale także daje szansę poznawania mechanizmów rządzących światem. Mimochodem uczy emocji, pokazuje, czym jest miłość, złość, przyjaźń, zaufanie, strach – a także stara się rzeczowo wyłożyć ideę mądrości czy szczęścia albo prawdy. Ma też książeczka wymiar pragmatyczny – drobne grzeszki bohaterki to przecież powtórzenie typowych i codziennych zachowań maluchów.

Tomik „Piaskowy Wilk i ćwiczenia z myślenia” zawiera też trochę drobnych lingwistycznych zabaw i ogromną dawkę humoru – dlatego też nadaje się świetnie dla małych odbiorców wyczulonych na żart.