Recenzja książki: Chata
Recenzuje: MoNiuRka
„Chata” autorstwa Paul'a Young'a we współpracy z Wayen'em Jacobsenem oraz Bradem Cummingsem według mnie należy do ciężkich lektur. Nie jest to byle jaka książka, po której przeczytaniu można przejść obojętnie do rutynowych czynności. Choć przyznam, że sama bym tej książki z półki nie zabrała do koszyka, to dziwnym zrządzeniem losu i tak do mnie trafiła.
Każdy w życiu ma lepsze i gorsze dni i nigdy tak naprawdę niczego nie można brać za pewnik. Dlatego też sama, znajdując się na rozdrożu, w potrzebie wsparcia i zaintrygowana okładkową zapowiedzią książki: "Chata. Gdzie tragedia zderza się z wiecznością” serce pchnęło mnie w jej ramiona. Tak więc postanowiłam jej stawić czoła i poszukać odpowiedzi na dręczące nas wszystkich pytanie: Jeśli Bóg jest wszechmogący i pełen miłości, dlaczego nie zrobi czegoś z cierpieniem i złem na naszym świecie? Pewnie się zastanawiacie czy ją znalazłam. Cóż, przyznam, że nie do końca. Oczywiście książka dla każdego będzie miała inną wartość i każdy z niej wysnuje inne wnioski, jednak jedno stwierdzenie jest niepodważalne: wobec cierpienia i tragedii jesteśmy bezsilni. Niezbadane są wyroki boskie.
Zastanówmy się przez chwilę, jaki byłby świat gdyby każdy żył w dostatku, zdrowiu, bez problemów i wszyscy bylibyśmy sobie równi. Czy wtedy żyłoby nam się lepiej? Czy świat byłby lepszy? Czy potrafilibyśmy docenić to, co mamy? Otóż nie. Prawda jest taka, że nie zdajemy sobie sprawy z tego, co każdy z nas ma dopóty dopóki tego nie utracimy. Dość często kubłem zimnej wody jesteśmy oblewani zbyt późno, by naprawić i przywrócić pierwotny stan rzeczy. I jak wobec krzywdy się odnaleźć? Kogo obarczyć winą?
Jestem świeżo po zakończeniu kilkudniowego zmagania się z historią dojrzałego mężczyzny, Mackenziego Allena Phillips opisaną przez jego przyjaciela, Willego. Książka zaczyna się wprowadzeniem do opisanych później wydarzeń, mając na celu przygotowanie czytelnika do dalszej jej zawartości.
Mackenzi boleśnie doświadczony w dzieciństwie, ułożył sobie i wiódł szczęśliwe życie. Miał kochającą rodzinę: żonę, pięcioro dzieci, przyjaciół, stałą pracę, aż pewnego feralnego dnia wszystko się zawaliło. Cały jego świat przestał istnieć i powstał jeden Wielki Smutek - jego wierny i nieodstępujący na krok towarzysz. Jak to się stało? Mężczyzna zabrał trójkę najmłodszych z piątki dzieci na biwak, by spędzić wspaniałe chwile i nawiązując nowe znajomości z obecnymi w pobliżu innymi rodzinami. Czas im mijał szybko i w przemiłej atmosferze, jednak ostatni dzień pobytu w Joseph rozpoczął się fatalnie, zapoczątkowując pasmo nieszczęść. A zaczęło się jak zawsze, czyli całkiem niepozornie. Nieudana śniadanio-niespodzianka, wypłynięcie kajakiem „sąsiadów” na wodę dwójki jego dzieci: Kate i Josha i ich wywrotka . Akcja nabrała niebywałego tempa. Ojciec natychmiast wyruszył im na ratunek a podczas gdy rozgrywały się losy tej dwójki, pozostawiona bez opieki najmłodsza Missy została porwana. Padła ofiarą seryjnego mordercy, który bestialskiego czynu dokonał w tytułowej Chacie, pozostawiając ślady krwi i kawałki jej czerwonej sukienki. Jak wobec takiej tragedii powrócić do normalnego życia? Jak sobie wybaczyć? Jak nie obarczać się winą? Nie dziwię się, że nasz bohater sobie nie radził i był pogrążony w cierpieniu. Ponadto czarę jego bólu przepełnił list otrzymany od Taty z zaproszeniem do miejsca zbrodni. Czy Bóg może pisać listy? Kim jest Tata? Pomimo wielu niewiadomych Mackenzi pojechał na spotkanie. W dalszej części utworu mamy jego opis, który jest bogaty w wiele bardzo ciekawych zwrotów, na przykład: Uczucia to kolory duszy. Są cudowne i niezwykłe. Bez nich świat staje się bezbarwny i ponury.
To tylko nieliczne mądre i wiele dające do myślenia sentencje, których znaczenia każdy musi sobie doszukać sam według własnej hierarchii potrzeb i wartości. Niemniej jednak, podsumowując, jesteśmy świadkami cudu uzdrowienia obolałej duszy jak i samego bohatera za sprawą przeprowadzonej rozmowy z Trójcą Świętą: Bogiem (Tatą), Jezusem oraz Duchem Świętym (Sarayu).
