Recenzja książki: Córka rzeźbiarza

Teksty zamieszczone w tym króciutkim zbiorze wprost ociekają niesamowitą, żywą wyobraźnią, którą może poszczycić się tylko dziecko lub osoba, która nie do końca pożegnała się ze swoją niewinną, dziecięcą stroną osobowości. Niektóre z nich przypominają baśnie pełne magii, natury i tajemniczych sił. Inne mogłyby stanowić kanwę bajek o szalonej, chaotycznej rodzince, w której znajdzie się miejsce i dla sztuki, i dla licznych zwierząt. Wszystkie składają się na piękną opowieść o miłości, rodzinnym cieple i codzienności, która wcale nie jest tak szara, jak mogłoby się wydawać.

Autorka ukazuje świat widziany z perspektywy dziecka, jednak nie brak w jej opowieści mądrości, zadumy, a także pesymizmu. W każdym pięknym, poetyckim wręcz opisie czai się odrobinka melancholii, świadcząca o doskonałym wyczuciu słowa Jansson, a także o umiejętności przyglądania się nie tylko temu, co widoczne gołym okiem. Ta opowieść pozwala czytelnikowi w każdym wieku wrócić do czasów swojego dzieciństwa, przyłączyć się do Tove i wraz z nią oglądać dziwy świata dorosłych.

Córka rzeźbiarza to także opowiadania o sztuce, którą traktować możemy jako jednego z członków rodziny. Jansson prawie zapomina o swoim rodzeństwie, jednak nie może pominąć sztuki, stanowiącej zajęcie jej rodziców, będącej pasją i miłością, stanowiącej o domowych rytuałach i zachowaniu w jej obliczu. To także atmosfera, która otacza całą rodzinę i w pewnym sensie nobilituje ją w oczach dziewczynki. Tove jest integralną częścią tego świata – jej spojrzenie na rzeczywistość naznaczone jest artyzmem, a sposób pisania o niej świadczy o ogromnej wrażliwości autorki. Dlatego te krótkie opowiadania można traktować jak niewielkie obrazki, skupiające się na pewnym odcinku życia dziewczynki o wyjątkowo bujnej wyobraźni.

Nie wszystkie opowiadania mnie zachwyciły, niektóre odrobinę nużyły lub pozostały tylko ulotnym wspomnieniem, które niebawem się zatrze. Jednak większość z nich w tak plastyczny sposób oddała rzeczywistość małej Tove, że trudno będzie o nich zapomnieć – nie tyle o samej treści, co o pięknie słowa i melancholii, która się za nim kryje.