Recenzja książki: Emi i Tajny Klub Superdziewczyn

Recenzuje: Dorota Józefiak

Emi to urocza sześciolatka, która rozpoczęła naukę w zerówce. Na początku roku szkolnego bawi się razem z koleżankami i kolegami w Gwiezdne Wojny, ale potem, kiedy chłopcy wykluczają dziewczyny ze swojego grona, postanawia założyć Tajny Klub Superdziewczy. Jego motto brzmi: „Nigdy więcej nudy!" Emi wymyśla z przyjaciółkami odznakę i wspólnie określają zasady panujące w klubie. Całkiem przypadkiem przy okazji odwożenia mamy na lotnisko Emi wpada na trop tajemniczych poczynań profesora Kaganka i razem z dziewczynami planuje rozwiązać jego tajemnicę.

W zerówce wiele się dzieje. Raz w tygodniu zajęcia prowadzi pan ekolog, który uczy o roślinach i zwierzętach. Pewnego dnia przynosi do klasy gołębia i węża, po czym opowiada o ich roli w przyrodzie. Uczniowie jadą też na zieloną zerówkę, a na wyjeździe przeprowadzają eksperymenty naukowe – uczą się o gęstości cieczy, a także budują wulkany i przeprowadzają eksperymenty z octem i sodą.

Emi mieszka z rodzicami na ulicy Na Bateryjce. Tak naprawdę dziewczynka nazywa się Stanisława Emilia Gacek, ale nie znosi swojego pierwszego imienia. Prosi, żeby nazywać ją Emi. Jej tata jest architektem i rzadko bywa w domu, natomiast mama prowadzi firmę – jest szefową, a dodatkowo przyjaźni się z panią Laurą, która ma córkę, Florcię. Początkowo Emi bardzo nie lubi tej dziewczynki, jednak w końcu udaje im się dojść do porozumienia.

Historia o Emi jest lekka i przyjemna. Okładka sugeruje, że książka przeznaczona jest dla dzieci od 6. roku życia, ale tak naprawdę młodsze dziewczynki lektura ta również powinna zainteresować. Autorka przedstawia życie uczennicy zerówki – zarówno jej edukację szkolną, jak i stosunki panujące w domu, w sposób bardzo realistyczny. Tata jest wiecznie zapracowany, a mama to bizneswoman, która wydaje się bardzo surowa w stosunku do córki. Koledzy i koleżanki Emi różnią się między sobą – jest urwis Alan, zdolny i nieśmiały Michaś, dziewczynka, która skarży i donosi pani, nieznośna (przynajmniej z początku) Florka i Faustyna, która gra na harfie, chociaż nie wydaje się z tego faktu zadowolona.

Autorka pokazuje beztroskie życie małej dziewczynki, która w szkole staje na czele Tajnego Klubu Superdziewczyn, a w domu stara się żyć w zgodzie z rodzicami, a także radzić sobie z nieprzyjemnymi sytuacjami (jak wizyta nielubianej koleżanki czy złamanie ręki). Wśród jej szkolnych znajomych pojawiają się pierwsze sympatie i miłości, nawet Emi poznaje chłopca, który wydaje jej się naprawdę miły.

Emi i Tajny Klub Superdziewczyn to bardzo przyjemna książka, której styl dopasowany jest do możliwości percepcyjnych młodego odbiorcy, a której akcja wciągnąć może także dorosłego czytelnika. Autorka przekazuje w osobnym rozdziale rady, jak założyć z kolegami i koleżankami własny klub, co może ułatwić niejednej dziewczynce przeżycie naprawdę wspaniałej przygody.