Recenzja książki: Trzeci znak

Recenzuje: kina

Niemiecki student historii, Harald Guntlieb zostaje zamordowany na terenie Uniwersytetu Islandzkiego. Zwłoki potwornie zbezczeszczono. Majętni rodzice nie są zadowoleni z wyników dochodzenia prowadzonego przez policję. Sami zlecają więc śledztwo młodej prawniczce Thorze, matce samotnie wychowującej dwójkę dzieci. Zamordowany Harald prowadził badania porównawcze dotyczące prześladowań za uprawianie czarów na kontynencie i w Islandii. Jednocześnie wiódł dość ekscentryczne życie, często ocierając się o śmierć, czy to z racji niezupełnie tradycyjnych zachowań seksualnych, czy z powodu częstego używania narkotyków. Thorę stopniowo wciąga świat, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Trzeci znak to niezwykła powieść sensacyjna. Autorka czerpie garściami z najbardziej wstydliwych epizodów z dziejów Europy. Świetnie naszkicowane postaci stanowią znakomity kontrapunkt dla okrutnych obrazów, a nietypowa postać samotnej matki będącej z zawodu detektywem czyni z powieści pozycję wyjątkową. Kto pragnął śmierci Niemca? Co to morderstwo ma wspólnego z tragicznymi wydarzeniami, jakie miały miejsce wieki temu w odległych rejonach kraju, w którym w przeciwieństwie do całej Europy, na stosach ginęli mężczyźni, a nie kobiety? Czy to możliwe, że w Rejkiawiku uprawia się jeszcze czary? Największymi atutami powieści „Trzeci znak” są: doskonałe stopniowanie napięcia poprzez rozwiązywanie kolejnych zagadek, które spowijają tajemniczą śmierć studenta, interesująco wplecione wątki historyczne, dotyczące tego zupełnie nam nieznanego kraju oraz fascynujące opisy współczesnego społeczeństwa Islandii. Książka spodoba się fanom kryminałów i gustującym w magii, czarach, obrzędach oraz tym których fascynuje mroczny okres chrześcijaństwa, kiedy palono domniemane czarownice na stosie. Tym wszystkim książkę polecam i życzę przyjemnej lektury.