Wrony
Petra Dvořáková

"Wrony" to jedna z tych książek, którą przeczytać powinien każdy.

"Wrony" to jedna z tych książek, którą ciężko odłożyć nim nie skończysz.

"Wrony" to jedna z tych książek, która zaciska Twoje gardło.

"Wrony" to jedna z tych książek, którą czytasz i nie możesz pojąć "dlaczego??"

"Wrony" to jedna z tych książek, która pomalutku nadłamuje Twoje serce by na koniec gwałtownie je rozkruszyć.

"Wrony" to jedna z tych książek, która wzbudzi w Tobie tyle emocji, że braknie Ci słów by je opisać.

Tak "Wrony", " Wrony", "Wrony"... Wiem, że się powtarzam, ale zapamiętajcie ten tytuł.

Historię zawartą na tych 177 stronach warto poznać. To prawdziwa PEREŁKA, którą każdy powinien mieć.

Ja ze swojej strony mogę Was tylko do tego zachęcać i gorąco namawiać.

Pedras Dvorakowa uchodzi nie tylko w swoim kraju, ale również za granicą za bardzo ważną pisarkę oraz scenarzystkę, poruszającą w swoich tekstach wiele współczesnych problemów społecznych. Dużo miejsca w swoich tekstach poświęca również funkcjonowaniu rodziny, także tej dysfunkcyjnej.

Zdobywczyni prestiżowej nagrody Magnesia Litera. Nie zawsze pracowała zgodnie ze zdobytym wykształceniem – kończyła kierunek filozoficzny na Uniwersytecie Masaryka w Brnie.

W swoim tekście pt. „Wrony” porusza wiele ważnych społecznie tematów. Opisując życie rodziny składającej się z matki – bibliotekarki,  ojca – który do końca nie wiadomo, gdzie pracuje, oraz dwóch córek Kasieńki – starszej,  Basi – młodszej pokazuje jak funkcjonuje dysfunkcyjna rodzina, jakie jest jej miejsce w społeczeństwie oraz jak niewielkie wpływ maja obcy ludzie – w tym nauczyciele, na to, co się dzieje w domu.

Z jednej strony obserwujemy cykl życia wrony; od momentu, kiedy zbiera patyczki i inne materiały na budowę gniazda, przybycie samca, proces przyciskania się do siebie,  narodziny dzieci, ich pierwsze nieśmiałe próby lotu. A na końcu opuszczenie gniazda.

Z drugiej strony obserwujemy powolne rozpadanie na pozór dobrze funkcjonującej rodziny. Oboje rodzice mają pracę, a dzieci codziennie uczęszczają do szkoły, przynosząc z niej dobre stopnie. Wiadomo, że zdarzają im się mniejsze, lub większe potknięcia, ale na ogół nauczyciele nie mają się do czego przyczepić. Nauczyciele w szkole wprawdzie od czasu do czasu dostrzegają drobne sygnały, świadczące o tym, że coś z pewnością jest nie w porządku, ale albo próbują straszyć matkę dzieci opieką społeczną, albo „dają się przekonać”, że w domu ich wychowanki nie dzieje się nic złego.

Kobieta, co bez trudu da się dostrzec od początku, jest despotką. Wszystko musi być zrobione dokładnie tak, jak sobie życzy. Jeśli nie, próbuje rozwiązać problem krzykiem i „napuszczaniem „ własnego męża na młodszą córkę. Jest też naiwna, bo nie od dziś wiadomo, że ludzie koloryzują, zwłaszcza jeśli chodzi o własne rodziny, chcąc wypaść korzystniej w oczach innych ludzi. Tymczasem kobieta wierzy, że u innych jest tak idealnie (nasłuchała się takich historyjek w pracy)  i sama chce zaprowadzić takie porządki, żeby u niej było podobnie. Wydaje się, że lubi swoją pracę, choć szefowa jest bardzo podobną do niej despotką. Przeszkadza jej zachowanie pani kierownik, ale w domu zachowuje się dokładnie tak samo.

Kiedy przez kilka dni jej nie ma, bo wyjeżdża na szkolenie, w domu jest dużo przyjemniej i spokojniej.

Jej mąż, Wacław, kiedy przychodzi z pracy, chce mieć tylko święty spokój i od razu zalega na kanapie. Nic go nie interesuje. Nie jest ciekaw, jak radzą sobie w szkole jego córki. Jednocześnie, gdy jego żona krzykiem zmusza go do działania, mocno bije po pupie młodszą córkę. Tylko raz próbuje przeciwstawić się żonie i zamiast zbić córkę, wychodzi na tak długo, aż wszyscy zasną. Długotorowo jest to jednak mało skuteczne. Zaczyna się również niebezpiecznie zachowywać w stosunku do swojej młodszej córki;  dotyka ją w intymnych miejscach, wchodzi do łazienki bez pukania, kiedy córka się kąpie i leje ją po gołej pupie, albo „mizia ją tak, jak mamę”.

Kasieńka – starsza córka – wydaje się być wzorem cnót. Często dokucza młodszej, ale są i takie dni, kiedy obie świetnie się bawią. Jest przeciwieństwem młodszej siostry – jest bardzo porządna i zawsze chętna do pomocy. Nigdy nie trzeba jej o nic prosić.  Zawsze robi to, co trzeba. Zachowaniem zaczyna przypominać nieco swoją mamę, zwłaszcza w chwili, kiedy fuczy na siostrę albo na nią donosi.  Ma talent plastyczny, ale nie tak wielki jak siostra. Z tego powodu  też jej  dokucza.

Basia – młodsza siostra – wydaje się być główna bohaterka tej opowieści. Bardzo utalentowana, ale zamknięta w sobie dziewczynka, która wyraża swoje uczucia i emocje poprzez sztukę, w tym przypadku obrazy. Nie potrafi funkcjonować we własnym domu. Ciągle ma obawy – nie bezpodstawne – że za chwilę ktoś na nią nakrzyczy albo dostanie tęgie lanie od taty. Jej matka traktuje ją zupełnie inaczej, niż starszą córkę, jest mniej wyrozumiała, bardziej stanowcza, wymagająca oraz wybuchowa. Basia nie umie z nią spokojnie rozmawiać.  Kiedy tylko zaczynają ze sobą mówić, od razu wybucha jakaś awantura albo choćby sprzeczka. Matka nie rozumie Basi, ani jej talentu plastycznego. Ciągle podkreśla dobrość, posłuszeństwo i wyjątkowość Kasi.  Basia ciągle denerwuje matkę swoim zachowaniem, choć w gruncie rzeczy nie robi nic złego.

To ona obserwuje rodzinę wron ze swojego okna, powoli zaczynając się w jedną z nich zmieniać.

Autorka pozwala się wypowiedzieć kilki swoim postaciom. Dzięki temu niemal każdej sytuacji możemy się przyjrzeć więcej, niż z jednej strony, co pozwala nam na szersze przyjrzenie się temu całemu zjawisku, tym złym rzeczom, które dzieją się w tym domu. A dzieje się ich naprawdę mnóstwo. Odnoszę wrażenie, że autorka nie odkryła przed czytelnikami wszystkich kart. Być może chciała, żeby niektóre rzecz zostały niedopowiedziane. Osnute tajemnicą.

Ta historia również pokazuje, jak małą siłę przebicia ma szkoła. Nie tylko w Polsce, jak i za granicą. Jak nie potrafi dotrzeć do pojedynczych ludzi, udzielić im odpowiedniej pomocy, służyć dobrą radą, czy pocieszyć. Albo udaje, że wierzy we wszystko, co opowiadają rodzice, albo straszy pomocą społeczną. A brzmi to tak, jak nauczyciele najbardziej na świecie chcieli usłyszeć, że w domu wszystko jest dobrze i nikt nie potrzebuje ich interwencji i pomocy. Jednocześnie w myślach rodzice – a przynajmniej matka – krytykują stan czeskiej szkoły, skupiając się na takich rzeczach, jak: bałagan i duszność w gabinetach nauczycieli oraz ich ubogie wyposażenie.

Tak, jak Polska szkoła nie jest w stanie przekonać większość rodziców, że wszystko, co robi, robi dla dobra ich dzieci, tak ten sam problem ma szkoła w Czechach opisana przez autorkę. Rodzice są od samego początku podejrzliwi, nastawieni na obronę w razie ewentualnego ataku, z przyklejonym uśmiechem na ustach informują nauczycieli, że w domu wszystko dobrze. Jeśli w szkole jest problem, to jest to problem nauczycieli, a nie rodziców.

Wygląda na to, że jest to nie tylko obraz polskiego społeczeństwa, ale dużej ilości państw.

Zakończenie daje czytelnikom nadzieję, że Basi udało się wyrwać z patologicznego środowiska i podążając za swoim talentem dokoła mnóstwa fantastycznych rzeczy, osiągnęła sukces, stała się bogata i sławna.  Co mogło przydarzyć się pozostałym członkom rodziny – nie wiadomo. Patrząc na ich charaktery, to na bank nic dobrego ich nie spotkało.

Choć powieść była naprawdę króciutka – 120 stron. Świetnie mi się ja czytało. Autorka płynnie i bardzo sprawnie posługuje się językiem, choć w tym przypadku jest to pewnie również zasługa tłumacza, który świetnie się spisał. Chętnie przeczytałbym, co wydarzyło się dalej.

Bohaterowie są jak najbardziej trójwymiarowi i bardzo  ludzcy. A tło – mimo że wąskie – doskonale zobrazowane.

Książka bardzo ważna, emocjonująca. Historię poznajemy z perspektywy dwóch osób, dorosłej kobiety i dziecka. I co tak naprawdę jest ważne dla każdej z nich. Siostry Basia i Kasia rywalizują ze sobą o uwagę rodziców, nauczycieli w szkole. Basia to artystyczna dusza, która pięknie maluje. Jej "wadą" jest wieczny bałagan, jaki robi wokół siebie i pomysły, które realizuje. Matka ciągle na nią narzeka. Kasia jest starsza bardziej ułożona, pomaga i sprząta po sobie. Nie przysparza problemów. Jest ulubienicą mamy. Obraz rodziny patologicznej z socjopatyczną matką, którą lepiej nie denerwować a czarną robotę wykonuje ojciec dla świętego spokoju. Pokazane jest tu jak bardzo szkoła nie chce poradzić sobie z takim problemem. Dojrzewająca nastolatka zostaje z tym sama. Boi się powiedzieć komukolwiek, nie wie jak sobie poradzić, chociaż zaczyna docierać do niej, że to nie jest normalne. Miałam wrażenie, że czytam o rodzinie z lat 80- 90 gdzie łojenie skóry dziecka było na porządku dziennym i nikt zbytnio się tym nie przejmował. Wszystko w czterech ścianach nic poza nimi. Czasy, gdzie nie rozmawiano z dziećmi o dojrzewaniu, a pasje nie zawsze były rozwijane tylko tłamszone. I najważniejszym punktem było to co ludzie powiedzą.

" [...] W drzwiach zde­rzy­łam się z sio­strą, która szła umyć zęby. Uda­wa­ła, że nie widzi, jak pła­czę. Za­wsze udaje, że tego nie widzi. [...]" 

Było to moje pierwsze czytelnicze spotkanie z twórczością czeskiej autorki Petry Dvořákovej. Wysłuchałam jej krótkiej powieści "Wrony". Jest to bardzo mroczna lektura pokazująca piekło dziewczynki o imieniu Basia. Mamy dwójkę głównych postaci. Jedną z nich jest Barbara, a drugą jej mama. 

Zachowanie tej drugiej bohaterki mocno mną wstrząsnęło. Ma dwie córki i niestety nierówno je traktuje. Jedną kocha, a drugą odniosłam wrażenie, że nienawidzi. Mimo że powtarza, że ją kocha. 

Basia jest utalentowaną plastycznie młodą dwunastoletnią dziewczyną. W domu nie jest doceniana. Powoli wkracza w dorosłość. Czy po zebraniu jej rodzice będą ją lepiej traktowali?

Ta historia pokazuje, co czuje domowy kat i jego młoda ofiara. Domowy kat sprawia, że dom nie jest szczęśliwy. Jest w nim oziębłość, strach i przerażenie.

Czy ojciec się ogarnie i przestanie słuchać swojej żony? Swoją drogą jego zachowanie jest karygodne.  Co zrobi Basia, żeby się uwolnić z tego piekła?

Zakończenie mną wstrząsnęło. 

Ta historia jest bardzo smutna i zmusza nas do głębokiej refleksji. Czy jesteśmy jak dwunastoletnia Basia, czy może jak jej krzywdząca matka? A może znajdujemy się gdzieś pośrodku? Czy nasze dzieci oceniają nas w taki sam sposób jak Basia? Czy żyją w ciągłym strachu?

Jeżeli lubicie czytać przejmujące historie, to dobrze trafiliście. Razem z Basią przeżywałam jej każde cierpienie. Jej rodzice powinni wrócić do szkoły na lekcje szacunku, miłości do siebie, do dzieci i rodziny. 

Tutaj matka myśli nie o szczęściu Basi, ale o własnym. To jej ma być dobrze, a nie jej dziecku. 

Z tej książki bije jeden wielki smutek. Nie znajdziecie w niej miłości, empatii, a otrzymacie ból, strach, łzy i przemoc. 

Ten audiobook czytają dwie lektorki: Kaja Walden i Ilona Chojnowska. Ciekawe rozwiązanie. Warto wysłuchać tego audiobooka.

Co z Basią mają wspólnego wrony? Przekonacie się o tym, czytając lub słuchając powieści Petry Dvořákovej pod tytułem "Wrony".

Warto przeczytać. Ciekawa perspektywa i opis zjawiska przemocy ropdzinnej. Lektura wręcz obowiązkowa dla przyszłych i początkującyh rodziców.

Bardzo poruszająca historia. Często widzimy obraz patologicznej rodziny, jako alkoholizm, bicie do tego stopnia, że człowiek nie może się ruszać, narkotyki. Tutaj mamy "normalną" rodzinę. Historia jest krótka, więc sądzę, że każdy powinien ją przeczytać. Moim zarzutem jest miejsce ucięcia historii. W moim odczuciu zakończenie było typowym zakończeniem wywołującym szok, czego ja osobiście nie lubię. 

Zwykle nie czytam książek, o których jest głośno i którymi zachwycają się praktycznie wszyscy. W przypadku "Wron" postanowiłam zrobić wyjątek, bo byłam ciekawa tej pozycji.

Bohaterką jest dwunastoletnia Kasia, która na pozór żyje w szczęśliwej, normalnej rodzinie. Jednak rodzina Kasi nie jest szczęśliwa, a raczej patologiczna. W domu panuje przemoc zarówno fizyczna, jak i psychiczna. Jedyną ucieczką Kasi od tego jest malowanie. 

Historia jest do bólu prawdziwa i wiele osób może odnaleźć w niej siebie.

Nie będzie to może moja ulubiona książka, ale na pewno szybko jej nie zapomnę. Nie jest to łatwa lektura i do tego potwornie przygnębiająca. Warto jednak przeczytać.