W świetnie przyjętym przez czytelników pierwszym tomie Zakazanej psychologii, książce, która ukazała się w roku 2009, Tomasz Witkowski pisał o grzechach psychologii akademickiej, grzechach terapeutów i ekspansji psychobiznesu oraz o słynnej prowokacji wobec magazynu „Charaktery”, której był autorem. Zapowiedział też, że Ciąg dalszy nastąpi…
Po czterech latach obietnica została spełniona i oto z Zakazanej psychologii. Tom 2 możemy dowiedzieć się między innymi, czy i kiedy (oraz dlaczego) psychologia staje się kultem, jakie grzechy mają na sumieniu terapeuci dzieci (przynajmniej reprezentanci niektórych szkół tej profesji) i czym grozi kontakt z psychologiem biegłym sądowym. Na szczęście autor – dość powszechnie uznawany za enfant terrible polskiej psychologii – nie idzie na łatwiznę i na wskazaniu jej grzechów i grzeszków nie poprzestaje, gdyż pokazuje też czytelnikowi, jak próbować przeżyć i przetrwać w psychologicznym i terapeutycznym w świecie i jak w natłoku szarlatanerii i szamaństwa odnaleźć oazy prawdziwej wiedzy i naukowej rzetelności. Tak – psychologia bywa też nauką!
Informacje dodatkowe o Zakazana psychologia. Tom 2. Nauka kultu cargo i jej owoce:
Wydawnictwo: Cis
Data wydania: 2013 (data przybliżona)
Kategoria: Psychologia
ISBN:
Liczba stron: 426
Kup książkę Zakazana psychologia. Tom 2. Nauka kultu cargo i jej owoce
Zobacz także
Zakazana psychologia. Tom 2. Nauka kultu cargo i jej owoce - opinie o książce
W jaki sposób psychoterapia może zniszczyć życie człowieka? Jaki los czeka pacjentów, których psychoterapia zakończyła się fiaskiem...
Kłamstwo to temat atrakcyjny i modny. Jeśli nasze komunikowanie się z innymi ma charakter gry, jak twierdzi wielu, miejsce kłamstwa w komunikowaniu jest...
Przeczytane:2022-09-16, Ocena: 5, Przeczytałam, 12 książek 2022, 26 książek 2022,
Dr Witkowski świetnie ujmuje wszystko, co we współczesnej praktyce psychologicznej i psychologii akademickiej budzi największy niepokój i co sprawia, że ludzie w gruncie rzeczy nie ufają psychologom ogólnie. Jest to wartościowe dzieło, które gdyby trafiło do większego grona odbiorców, mogłoby być iskrą rozpoczynającą rewolucję. Ironiczny sposób przekazywania niektórych, smutnych swoją drogą, faktów sprawia, że nie jest to kolejna nudna rozprawa na temat tego, jak powinno być a nie jest i dlaczego.